We waren de deur goed en wel uit of Reina sloeg al een gaatje op het kleine roze fietsje van Cleo. Rosa zat bij mij op een stoeltje aan het stuur en Mami hing aan het elastiek.
Plots hoorde ik een onbekende stem iets tegen ons zeggen, maar ik verstond er helemaal niets van.
Ik keek naast me in het gezicht van een wielrenner op leeftijd in een mooi kleurrijk tenue.
“Pardon?”
“Das een talentje hoor, die kleine meid daaro”, in plat Amsterdams wijzend op Reina.
“Die zou ik zo in mijn ploeg willen”, lachte hij.
“Haha, dank u”, antwoordde ik, “en hier voorop mijn fiets zit er nog eentje te trappelen.”
“Mijn kleinkind zal van dezelfde leeftijd zijn, maar wil er nog niet aan hoor, zit liever te gamen of zo.”
“Reina is eigenlijk ook pas net los. Maar ze heeft de smaak te pakken. En tja, wij komen uit Maastricht, dat platte land hier is voor haar een peulenschilletje.”
“Maastricht? Dat is pas echt een mooie stad. Zoveel mooier dan Amsterdam. Zoveel mooie kledingwinkels en goede restaurantjes. Dat hebben we hier niet. Wij zitten iedere Kerst bij De Engel, zo heet het geloof ik, aan dat grote plein, kan je prima eten.
Waar gaan jullie naar toe?”
“Naar The Eye en de Amsterdam Look Out.”
“Ben ik nog nooit geweest. Hier op Noord gaan wij altijd naar hoe heet het ook alweer… kom er zo wel op. Ja, Zuid-Limburg, al die heuvels, ik heb een keer een NK gereden daar, in Munstergeleen was dat geloof ik, maar dat was dus helemaal niks voor mij. Geef mij maar flinke tegenwind. Oh ja, de Plek heet het. Lekker vaasje bier.”
“OK, zal het onthouden, heb ik nu al zin in!”
Hij zette aan, “nou, genoeg gebabbeld, tempo maken nu weer, geniet ervan, echt een talentje hoor die kleine!”
“Dank, doen we en misschien tot bij de Plek straks en anders alvast Fijne Kerst!”
De Argentijnse empanadas waren heerlijk, jammer dat de dames het niet aandurfden.
We hadden ze desalniettemin nog een ijsje beloofd bij een ijshuisje verderop in de straat. Daar waren we eerder die week ook al geweest. En ik mag wel zeggen dat ik de nodige heerlijke ijsjes gegeten heb door de jaren heen, maar de ijsjes daar zijn van bijzondere kwaliteit.
“Hey, zijn jullie daar weer?”, zei dezelfde alleraardigste jongedame.
“Ja, we konden het niet laten voordat we morgen weer naar Maastricht moeten zo’n lekker mango-ijsje te komen eten.”
Ijshuys Bella Gelato ligt op een hoek van een klein pleintje waarop zich allerlei volk verzamelde en was pas een paar dagen open. Nu het warmer werd, nam ook de toeloop toe.
“Ja dat mango-ijs is echt lekker. Pak ik ook altijd, samen met mandarijn- en citroen-ijs. Ben jarenlang groenteman op de Markt geweest moet je weten. Ik hou van verse groente en fruit, en dit is echt vers hoor!”
Zijn vrouw stond buiten te wachten met een klein keffertje aan de lijn.
“Papi, ik mag niet buiten zitten, zei Reina de zaak weer binnenlopend met haar ijsje, “dat is te gevaarlijk zegt die mevrouw daarbuiten.”
Ik keek fronsend om.
“Te gevaarlijk?”
“Nou, dat hondje van ons is dol op ijs”, zei de ex-groenteman. “Zodra die ijs ziet of ruikt, wordt ze gek, maar ze mag het niet hebben. Is slecht voor haar. Pas geopereerd aan een tumor. Was op het randje hoor.”
Toen we even later met zijn allen buiten op het bankje tegen de gevel aan van onze ijsjes zaten te genieten, zagen we de kleine keffer kermend om het vruchtenijssie bedelen. Vruchteloos.
“Tot een volgende keer?”, vroeg de jongedame met een knipoog toen we weer op onze fietsen stapten en gedag zwaaiden.
Nou en of!