Woensdagmiddag

"Pap!! Je stapte erboven op! Kijk nu, dat arme slakje. Ik wilde je nog waarschuwen maar je zette je voet er al boven op. Dat arme beestje. Veeg je schoen maar schoon daar op dat gras, hup hup."

Verdomme, nu was het me alsnog gebeurd. Let ik even niet op, in gesprek met en naar Reina kijkend, stap ik boven op een slak. De arme.

Schuldig en aangedaan veegde ik mijn schoenzool aan een plukje onkruid. Ik vertelde haar dat ik vorige week nota bene een stukje (Slakkengang) geschreven had over hoe levens besparend ik wandel door goed naar de grond te kijken in deze slakkentijd.

"Waar? Op je site? Kan iedereen dat lezen? En hoeveel mensen lezen dat dan?"

"Mwah een kleine 20 misschien."

"Oh echt? Dat is best veel pap."

Cynisme is haar nog vreemd, de lieverd.

"Zet je dat ook op Facebook of Insta?"

"Nee, mama deed dat vroeger voor mij, die is veel beter in communicatie. Nu schrijf ik gewoon, eigenlijk voor jullie, en bewaar ik die stukjes op mijn site. En wie het leest, leest het."

"Wanneer mag ik Insta?", en zo nam het gesprek een heel andere wending, weg van de slak en zijn abrupte einde.

Even later zaten we tegenover elkaar aan tafel te lunchen. Petra was nog werken en Rosa had een verjaardagsfeestje. Een heel andere gespreksdynamiek zo met zijn tweetjes. Geanimeerde verhalen over de Leerlingenraad waar ze morgen voor het eerst naar toe gaat (de klas had op haar gestemd, al twee weken geleden maar helemaal vergeten te vertellen), over atletiek (ze voelde gisteravond na de training spieren die ze nog nooit eerder gevoeld had maar dat was nu wel over), over hoe Helium in raketten gebruikt wordt (in de klas over gesproken: 2 ruimtevaarders die tot februari in een raket door de ruimte zweven en daardoor ook Kerstmis op aarde missen).

"Hebben jullie het vandaag ook al over sexen gehad?", toen ze even stil viel.

Dat lijkt misschien een rare vraag aan je dochter van 10, maar van de week vertelde ze dat ze dit schooljaar in het kader van Lentekriebels ook les gaan krijgen over voortplanting. Overigens zat Rosa toen met gespitste oortjes mee te luisteren en keek heel vies toen het woord sexen viel. Eergisteren vroeg zij, al springend op de trampoline met een vriendje toen ik langsliep, hoe ik mama gefixed had en of ik het al eens gedaan had met mama, het vieze x-woord zo vermijdend. Wat denk je, riep het vriendje, anders was jij er toch helemaal niet geweest!?, daarmee een antwoord van mij overbodig makend.

Dus, gewoon benieuwd naar wat precies ze geleerd krijgen: "Hebben jullie het vandaag ook al over sexen gehad?"

"Pap! Dat heet Lentekriebels! En is het nu lente? Nee hè! Het wordt herfst. Dus...".

En ze sprong van tafel want er was ook nog een tiktok-dansje dat ik moest leren. Net toen ze het de tweede keer had voorgedaan en ik, al worstelend in mijn hoofd om de pasjes en bewegingen in de juiste volgorde te zetten en te houden, aan de beurt was, saved by the bel en Daan: "Kan Reina buiten komen spelen?"

Waar je toen niet aan dacht was het onmiskenbare geluk van je leven, de onherhaalbaarheid ervan, en het eindstation van dat geluk dat in de onbeschouwde toekomst voor je wordt verhuld. las ik even later (Sebastian Barry - De verre voortijd, in een passage waarin de hoofdpersoon terugdenkt aan de tijd dat de kinderen nog klein waren en wat er allemaal door hem heen ging in zijn dagdagelijkse rollen van vader en echtgenoot en van politieman en collega).

Zo'n zin raakt me, die is zo treffend. Want je gaat zo makkelijk in de waan van de dag voorbij aan die kleine momenten. Die momentjes of gesprekjes die zin en inderdaad onmiskenbaar geluk geven aan het leven, momenten die je moet koesteren en die je kunt opschrijven, maar die zich nooit meer zullen herhalen. Het leven raast door. Ze leren zo snel en zo veel, ze groeien en ontwikkelen in razend tempo en in datzelfde tempo nemen ze afstand van je. Steeds groter wordt dat gat, die kloof. Ik mag daar getuige van zijn. Af en toe, een handje of hangend om mijn nek, mag ik nog een beetje meesturen, ze verhoeden niet uit de bocht te vliegen. Straks hou ik ze niet meer bij en nemen ze de wereld mee. En zo hoort het.

Verdriet en geluk voel ik tegelijkertijd, zoiets lezend en daaraan denkend.

Aan een verhuld eindstation wilde ik niet denken, maar toen kwam heel traag die arme slak terug mijn hoofd in gekropen ...