Woensdag wandeldag 3: een gemiddeld tempo van 6,14 km per uur. En dat met 166 meter hoogteverschil. Allesbehalve een slakkengangetje.
Lekker zonnetje, weinig wandelaars, zo heb ik het graag.
Wel veel slakken. Het heeft flink geregend vannacht en de nazomerse ochtendzon geeft nog een fijne slinger aan de temperatuur. Daar houden ze van, onze slakken, daarvoor komen ze hun schuilplaatsjes wel uit. Maar waarom moeten ze allemaal oversteken? Een klein bospaadje prima, maar een breed wandel/fietspad, waarom? Is het gras groener aan de overkant? Het is ook niet dat ze allemaal eensgezind naar het zuiden trekken of zo. De een glibbert de ene kant op terwijl de ander tegemoet komt gegleden de andere kant op. Draaien ze verschillende diensten?
Ik heb mijn ogen constant een paar stappen vooruit op de grond gericht. Zo goed als ik kan, wil ik ze een veilige overtocht bieden. Als ik daardoor een mooi uitzicht mis, zij dat zo. Als ik met een stapje opzij, een tussenstapje of een struikelpasje een leven kan sparen, prima.
Niet iedereen doet dat, moet ik helaas constateren. Nu heb ik makkelijk praten in mijn wandeltempo, maar renners en fietsers, tenzij in slakkengang, kunnen natuurlijk niet steeds ontwijken, als ze de beestjes al opmerken. Onderschatten slakken zelf hun traagheid of de af te leggen afstand? Want er sneuvelen de nodige beestjes, al dan niet met huisje in zo'n overtocht. Geen prettige aanblik.
Zo'n vers gesneuvelde slak trouwens, wordt vaak door een of meerdere soortgenoten bezocht. Komen die BHV-en? Of is het familie, die bij de terminale komt waken? Het is hoe dan ook aandoenlijk en getuigt van verbondenheid.
Als ik google over slakken en hun beweegredenen, word ik doodgegooid met manieren en middelen om slakken te verjagen uit de tuin. Nergens iets over de slak zelf en zijn verbondenheid met soortgenoten. Ja, hier, een paar weetjes: een meester in verstoppen, een goede composteerder én een interessant seksleven: de slak is een hermafrodiet die liefdespijlen schiet als voorspel en zijn/haar geslacht kan tijdens het paren wel 10x zo groot worden. Wijngaardslakken doen zelfs een paringsdansje.
Misschien verschillen slakken helemaal niet zo veel van ons mensen. Wij schieten zelf geen liefdespijlen, maar dat dichten we Cupido dus wel toe. En ook mijn geslacht ...
Ook wij overschatten of onderschatten, ook wij denken dat het gras groener is bij de buren (wat overigens echt zo is bij onze buren). Ook wij bieden een helpende hand, waken, rouwen samen. Ook wij zijn constant in beweging, zeker als het lekker weer is, al of niet met huisje aan de trekhaak, en ook daarbij vallen de nodige slachtoffers.
Dat weerhoudt ons er niet van om steeds opnieuw grenzen over te steken op zoek naar een of ander groener gras. Die bewegingsdrang zit diep in ons gebeiteld. En dankzij de Europese Unie is vrij verkeer van personen en goederen verankerd en gestroomlijnd in het Schengenakkoord. Vooruitgang in de vaart der volken heet dat. Het is dan ook absurd dat Duitsland de klok lijkt terug te draaien en binnenkort weer aan de grens wil gaan controleren. Waait ook daar nu al een populistisch windje? Het stinkt in ieder geval maar onze eigen populisten reageren verrukt: dat we daar zelf niet eerder opgekomen zijn, wat een prachtig en praktisch idee: grenscontroles, dan houden we alle terreur en ellende en gelukzoekers buiten. Gaan we ook doen juicht de opperpopulist: vliegende brigades!
En reken maar, ze zullen vast eens beet hebben en dan wordt die proefperiode gewoon structureel en staan we straks weer met onze paspoorten in de files bij de douane. Intussen roept Agatha Bulstronk een asielcrisis uit, waardoor ze, de Kamers omzeilend, de Vreemdelingenwet buiten werking kan stellen en gezinshereniging van meerderjarige kinderen onmiddellijk kan beperken.
Slakken doen niet aan vliegende brigades laat staan beperkingen van gezinshereniging. Ze zullen nooit een crisis uitroepen. Die weten wel beter. Dat moet je helemaal niet willen en heeft geen enkele zin. Bewegingsvrijheid zit diep ingebakken en een doorgang is altijd wel te vinden. Grenzen moeten van nature geslecht worden. En zeker als je huisje in gruzelementen ligt of wanneer je als een plaag verjaagt wordt uit je habitat, zoek je noodgedwongen een beter en veiliger plekje. Elkaar daarbij helpen, met alle risico's van dien, is vanzelfsprekend. Dat is een kwestie van beschaving.
Laat die slakken maar lekker hun gang gaan.
Comments