Mijn zus is afgelopen week begonnen aan een nieuwe baan, na een in-between-jobs-Januari. Een maand waarin volop tijd en aandacht was voor sociale contacten, huishouden, manlief en de twee honden. Toen ze maandag na haar eerste werkdag thuiskwam, achterom de keuken in, stapte ze pardoes in een zompige drol van één van die honden. Een stil protest.
Ze vertelde dat woensdagmiddag toen we elkaar ontmoetten bij onze moeder thuis.
Reina had net de jachthoorn waarmee ze samen met mijn moeder zojuist een optocht had getoeterd, weer teruggehangen aan de muur. Meeluisterend, want dol op mijn zus en de honden, greep ze gelijk naar pen en papier, tekende een drol en vroeg daaronder "verboden te poepen" te schrijven.
Mijn zus zei dat honden niet konden lezen maar dat ze een verbodsbord misschien wel begrijpen. Hoppatee, met hulp van Google tekende ze een prachtig drollenverbodsbord. "Weet je wat pappie, ik hang dit alvast hier voor het raam van oma dan poepen honden ook niet hier voor het huis." Zo gezegd, zo gedaan.
Het was trouwens ook wel wat lawaaierig buiten, vond ze.
"Als we wandelen pappie" -ja ook wij wandelen veel de laatste tijd- "zien we van die stilzijnborden, weet je wel, blauw met wolkjes?" Zo opmerkzaam. Hoppatee, Google, stiltegebiedbord getekend.
Toen we even later naar buiten stapten om naar huis te gaan, hingen er twee getekende borden achter het raam. En wat was ze trots.
"Hee meneer", riep ze naar een voorbijganger aan de overkant, "kijk eens hier", de tekeningen aanwijzend.
"Oh, wat staat daar jongedame?"
"Ja, kijkt u maar. Dat betekent verboden te poepen."
De voorbijganger schoot in de lach.
Ssssst!, gebaarde Reina streng en wees op de andere tekening.
Een bordje of tekening zal niet nodig zijn.
Na 8 weken leven, lesgeven en werken in de woonkamer, na 56 dagen van 8 tot 20 uur ononderbroken getoeter op een dagelijks uurtje schermtijd na, soms twee uur, ok soms nog wat langer, stap ik maandag 8 februari 8.30 uur reikhalzend een stiltegebied binnen.
En dank je, maar nee, wij hebben geen honden.
