De tuindeuren staan weer steeds vaker en langer open. Met als gevolg dat vliegen en libelles op bezoek komen.
En die zijn wat mij betreft van harte welkom.
Petra denkt daar anders over.
Als de dametjes naar bed gebracht zijn en wij op de bank ploffen, duurt het niet lang voordat zij zegt, “ik hoor weer wat.” Dan zoemt er nog een late bezoeker tegen het raam van de voorkamer op zoek naar de openstaande tuindeuren helemaal aan de andere kant van de kamer.
Dat richtingsgevoel van die beestjes laat inderdaad te wensen over, ze worden er zelf wanhopig van.
Petra kan niet tegen dat gezoem en getik tegen de ruit en aan mij, via “ik hoor weer wat”, de impliciete opdracht om het beestje uit zijn lijden te helpen.
We hebben respect voor alles wat groeit en bloeit, dus een vliegenmepper is uit den boze. Ik pak een glas, een briefkaart en benader het beestje behoedzaam.
Als ze even stilzit, plaats ik heel rustig het glas over haar heen, ik schuif de briefkaart onder het glas door, het glas afsluitend en hoppatee, beestje gevangen. Ik loop door de tuindeuren naar buiten, til de briefkaart op en zwaai het beestje uit met de briefkaart in mijn hand.
Op de briefkaart staat “Stay Strong”. Geeft me een goed gevoel. En terug op de bank, geeft Petra me een aai over mijn bolletje.
