Toen ik vanochtend bij het wakker worden door de wekkerradio hoorde dat er in Israel 44 doden te betreuren waren bij een ultra-orthodox Joods feest Lag Baomer, was het eerste dat in me opkwam, en neem me niet kwalijk, "zouden de Shtisels daar ook zijn geweest?"
Voor wie de Shtisels niet kent, Shtisel is een Netflix serie van inmiddels al 3 seizoenen. Een Haredi-familie, Shtisel, woont in een ultra-orthodoxe wijk van Jeruzalem en moet zien om te gaan met liefde, verlies en dagelijkse sleur.
Echt een aanrader want het verhaal is goed geschreven met een prettig relativerende humor en hoe vaak zie je nu een serie die zich in een dergelijke setting afspeelt?
En met name in het derde seizoen komen hedendaagse thema's als onvruchtbaarheid en draagmoederschap, intimidatie, depressie en psychische aandoeningen, kinderzorg, genderrollen en uiteraard altijd de liefde aan de orde.
Gisteravond zagen we aflevering 7 over hartzeer.
"Mensen zijn complex. Het hart heeft minstens 4 kamers", antwoordde Racheli toen haar gevraagd werd hoe ze kan leven met en houden van Akiva die nog steeds verscheurd wordt door zijn liefde voor zijn overleden vrouw.
Dat ontroerde me.
Een jonge vrouw, Ruchami, heeft een kans van 1 op de 1000 om haar zwangerschap te overleven maar is vastbesloten om de zwangerschap door te zetten. Haar man Hanina worstelt, vindt antwoord in de Thora en steunt haar.
Dat ontroerde me.
Opa Shulem moet voor een hartfilmpje naar het ziekenhuis. Het blijkt loos alarm, al pijnigt liefdesverdriet zijn hart. Buitengekomen, in het donker bij de bushalte, steekt hij een sigaret op.
Dat ontroerde me, voor het slapengaan.
Daarom schrok ik zo van dat afschuwelijke nieuws bij het wakker worden.
Shtisel heeft de ultra-orthodoxe gemeenschap een gezicht en hart gegeven.
Ik leef mee.