Terwijl in het beloofde land, Israël na alle andere vreselijke oorlogsmisdaden ook nog eens hongerdood als wapen tegen de Palestijnen inzet, is het plots Goede Vrijdag.
Niet dat die dag voor mij nog veel betekent en waarschijnlijk, omdat het al een paar jaar geen vrije dag meer is, is er nauwelijks nog iemand die weet waarom Goede Vrijdag zo goed zou moeten zijn.
Ik kerfde die middag een tweede kruisje in een boom in het bos. Mijn twee zussen en ik strooiden mijn moeder uit aan de voet van die boom, waar we de as van mijn vader zeven jaar geleden ook uit gestrooid hadden. We deelden herinneringen, dronken een glaasje wijn en aten die avond in het friture-restaurant met uitzicht op ons ouderlijk huis. Zo werd het alsnog een goede vrijdag.
Zaterdag vierden mijn vrouw en ik ons 14-jarige samenzijn met een heerlijke en uitgebreide lunch in een restaurant met het mooiste uitzicht van de hele Voerstreek. Aangezien Reina en Rosa bij Oma logeerden hadden we ook nog de hele avond aan onszelf. We vielen binnen bij een opening van een wijnhandel en rolden als vanzelf door naar een Italiaanse wijnbar. De telefoonapps en de tv bleven uit, de wereld lieten we vandaag de wereld. Het werd een beste zaterdag.
Zondag werden er eitjes getikt, met de schoonfamilie. Zelfs asperges staken de kop op. Mijn zwager had zoals altijd een lekker speciaal biertje, Ajax herrees zowaar en Mathieu van de Poel won de Ronde. Het was een fijne zondag.
Maandag werd een hel. De meiden, of beter, ons meisje en ons josje, vonden helemaal niks goed en maakten ruzie om werkelijk alles. Te weinig slaap vermoedden we, teveel chocolade. Ook het weer wilde nog steeds niet meewerken. Wanneer zien we nu eindelijk weer eens de zon?
Die 2e Paasdag viel samen met 1 april. Geen enkele goede grap heb ik gehoord of gelezen. Waar is de tijd gebleven dat ik om een plintenladdertje naar de winkel werd gestuurd door mijn ouders? "Een plintenladder jongen? Hebben we niet, maar misschien wel in de doe-het-zelf hiertegenover". En zo werd ik de hele winkelstraat doorgestuurd totdat iemand me iets influisterde over 1 april. (Notitie aan mezelf: Onthouden voor volgend jaar als onze aanstaande tiener ook zelf naar een winkel kan.)
Dantes hel, fluisterde iemand in de Joodse Raad, die avond op tv. Een serie die me fysiek pijn doet, die me uit mijn slaap houdt en die mijn toch al angstige voorgevoelens over de waanzin en duisternis in de wereld verder aanwakkert.
Gelukkig was er Waanzien. Woensdag vóór de Pasen. Om 19.06 uur die avond braken we de Vasten met een Iftar in AINSI-theater. Miriam en Khadya hadden groots uitgepakt met onder andere harira met chebekia, bastilla met kip en mesemen. Daarna was het genieten van Mouna Laroussi, die met haar show Waanzien grenzen slecht, ons een spiegel voorhoudt, werelden en culturen verbindt zonder te oordelen, energiek en hilarisch. Een prachtige kleurrijke woensdag.
De volgende dag, Witte Donderdag, nogal een racistische dag niet?, dreigde (witte) Baudet Jesse Klaver op zijn bek te slaan. Op het theater gooiden we de ramen open en lieten een kortstondig zonnetje binnen alvorens zich de Goede Vrijdag donderwolken aankondigden.
Door naar gisteren, dinsdag: die was verwarrend. Het leek een maandag, maar dan zonder voetbaltraining en muziekles. Tussen de buien door speelden R&R lekker buiten. Onze tirades en preken van Paasmaandag plus een chocolade-blokkade schenen effect te sorteren.
En nu, vandaag, is het woensdag, woensdag ná Pasen. Het meisje en josje hebben nog steeds vrij omdat zowel dinsdag als woensdag studiedagen voor alle juffen en meesters zijn.
Voor Ajax lijkt de gifbeker nog niet leeg; de nieuwe algemeen directeur, op wie een half jaar is gewacht blijkt nu met voorkennis in aandelen te hebben gehandeld.
Baudet komt gewoon niet opdagen in een debat over Russische inmenging in de nationale politiek omdat ie bang is op zijn bek te gaan.
De Eerste Kamer draait het vertrouwen in de overheid helemaal de nek om door plots te besluiten de gaskraan in Groningen nog niet te willen dichtdraaien en Israël vermoordt nu ook hulpverleners.
Zoals de seizoenen met elkaar overhoop liggen, zo werd ik heen en weer geslingerd tussen emoties dit lange Paasweekend.