3 mei 2020
“Papi, Rosa heeft in je boek en op de vloer getekend.”
De dametjes speelden op onze slaapkamer, het was al een tijdje onheilspellend stil.
Ik stormde de trap op.
Ik ben erg gesteld op mijn boeken en ook op de vloer.
Gelukkig bleek het te gaan om een klein streepje rood, haast onzichtbaar op de vloer. In mijn boek was de eerste blanco pagina volgekrabbeld. Niet zo heel erg.
“Wie is dat meisje op je boek?”
Ik lees Duizend manen van Sebastian Barry. Op de voorkant een portret van een indiaans meisje.
“En waar gaat het over papi?”
Ik leg kort uit dat het gaat over een indiaans meisje dat door twee cowboys is geadopteerd.
“Indianen zijn toch stout?” zegt Reina, “die zitten toch altijd in de bosjes te gluren met pijl en boog.”
Stout?!
Ik ben erg gesteld op indianen.
Ik leg haar uitvoerig uit hoe het echt zit met cowboys en indianen.
Ze luistert aandachtig.
Even later, ik zat weer beneden, “Papi, kun je even helpen?”
Ik weer naar boven. Op de overloop staat een indiaans meisje, met pijl en boog, een vlaggetje als lendendoekje, een band om haar hoofd met een veer erin gestoken.
De band zakt steeds af, of ik die vast kan knopen.
Ik ben zeer gesteld op mijn oudste.
Met de jongste spreek ik later nog wel. Zij stond ernaast als een cowboy, ze hield meer van schieten met geweren, zei ze.
