Maastricht, 15 augustus 2020
Ciao Amico,
Come stai? Tutto a posto?
Nu we deze zomer niet naar het buitenland zijn geweest, smaakte het cena per due bij jou onlangs extra deliziosa. Al het goede dat het ‘bel paese’ te bieden heeft, van aperitivo tot digestivo, kwam op tafel en (s)maakte dat ik opnieuw besefte waarom ik zo van Italië hou. Grazie!
Misschien moet je “de vrekkige vier” ook eens aan tafel nodigen? Dan zou er al etende meer solidariteit ontstaan tussen Noord- en Zuid-Europa.
Hoe beleef jij dat, als Nederlander met Italiaans bloed? Word jij er op aangesproken in Italië? Al las ik laatst ook ergens een Italiaan verkondigen dat het goed is, dat Rutte streng is, zodat Italië eindelijk leert haar eigen broek op te houden.
Je werkt voor een Duitse persdistributeur, op Europees en mondiaal niveau. Is dat trouwens nog steeds een Duits hiërarchisch familiebedrijf of opent het haar deuren naar Europa? Ontwikkelt het mee in deze tijd van verandering? En wat betekent het voor jouw eigen werk? Daar waar je pré-Corona wekelijks een dagje op en neer naar Milaan vloog om daar leiding te geven aan een gelieerd Italiaans bedrijf, moest je dat de afgelopen maanden via Zoom doen. Is dat vol te houden of is dan toch de afstand te groot voor de nodige personal touch?
Even over Milan, ik weet dat je vurig rood-zwart bloed hebt en een seizoenskaart, zien we Milan met Zlatan binnenkort weer terug in Europa? Of speelt ook op dat veld Duitsland de komende jaren een hoofdrol, met haar mooi gestylde, superkrachtige en goed geoliede FCB-machine? Wat Bayern tegen Barca liet zien, was toch echt totaalvoetbal 3.0!
Van Europa naar Amerika. Ook daar heb je veel (pers)contacten, met name nog vanuit je Wall Street Journal periode in Heerlen. Het belooft spannend te worden de komende maanden: Bla Bla Donald vs. Sleepy Joe. Met Kamala Harris heeft Sleepy Joe, als tussenpaus, een troefkaart op tafel gelegd richting de toekomst. Dat kan Bla Bla met Kanye West toch niet overtoepen? Of wordt zijn troefkaart een al dan niet vermeend vaccin?
En dan de polarisatie in de berichtgeving. Daar waar Fox al jaren de spreekbuis van Trump is (weet dus wie je steunt als je een Fox eredivisepakket koopt!), ontwikkelt CNN zich steeds meer tot een anti-Trump-omroep. Al is een tegengeluid zeker nodig, de neutraliteit van deze gerespecteerde omroep is inmiddels ver te zoeken. Wat denk je daarvan?
Jij ziet zoveel kranten en tijdschriften voorbij komen. Welke kunnen we nog lezen om objectief geïnformeerd te blijven?
Basta cosi amico, anders hou ik je te lang van je werk.
In bocca al lupo e a presto!
Raf
Re: Urmond, 3 september 2020
Ciao Amico,
Sto bene, spero anche tu e le tue principesse! Tja Raf, voor een diner met de frugal four zou ik gaan voor een heel scherpe Arrabiata met in ieder geval ook een stevige digestivo, zeker als de kruidenier die zweert bij zijn huishoudboekje niet willens is “über den Tellerrand zu schauen” en strategisch te denken, wetende dat alleen een gezamelijke aanpak Europa verder zal helpen. Zijn we soms vergeten dat 80% van de Europese handel bestaat uit interne handel? Een sterk Italië is goed voor de Nederlandse export, was dat niet een van de grondbeginselen van de Europese Unie?
Hier spreekt de Italiaan, natuurlijk uit zijn hart, maar had je iets anders verwacht? En eigenlijk zijn we hier al meteen aangekomen bij mijn grote dilemma, namelijk dat van de tweede generatie Italiaan in het buitenland, geboren, opgegroeid en gestudeerd in Nederland, het kind van ras Italianen die voelden met hun hart, die dachten met hun hart. Ik voelde me als in een theaterstuk waarbij de emoties altijd de hoofdrol opeisten. Als je voor emoties een Oscar zou kunnen krijgen dan hadden we thuis een goed gevulde trofeekast. De commedia dell'arte leeft voort, want tijdens onze laatste vakantie in de Marche, discussieerde naast ons minutenlang een grote familie met hartstocht en passie, stemverheffingen en een gigantisch arsenaal aan gebaren. Het was een ware vulkaanuitbarsting van emoties, Sandra schrok enorm en vroeg me waarover de ruzie ging. Ik keek haar lachend aan en zei “hoezo ruzie? Ze bespreken wat ze vanavond gaan eten."
Dat Italiaans bloed stroomt ook door mijn aderen, al moet ik zeggen dat het opgroeien in Nederland die kolkende rivier heeft teruggebracht tot een rustig kabbelend beekje, dat alleen opzwelt als mijn Italiaans hart het wint van mijn Nederlandse verstand, en als Italië voetbalt uiteraard, dan wordt het beekje weer een kolkende watermassa. Niet te stoppen zou ik willen zeggen, maar als je het Italiaanse voetbal de laatste jaren hebt gevolgd...
Terugkomend op het dilemma, ben ik een Italiaan met Nederlands paspoort of een Nederlander met Italiaanse roots? Voor mijn collegae en zakenrelaties in Italië eerder het tweede, zoals ik recentelijk heb gemerkt tijdens een aantal afspraken en video calls waarbij ik regelmatig erop werd aangesproken waarom Nederland niet solidair is met Italië. Tijdens mijn gesprekken met de vertegenwoordigers van de Corriere della Sera was dit altijd het eerste punt op de, niet bestaande, agenda. Maar goed, Italiaan of Nederlander, als ik terugkijk op mijn carrière heb ik 19 jaar voor een Amerikaanse krant gewerkt, 18 jaar voor een Duits bedrijf en in die periode 1,5 jaar voor The Economist en sinds 2011 ben ik mede-verantwoordelijk voor een Italiaans bedrijf. Grappig genoeg heb ik niet één dag voor een Nederlands bedrijf gewerkt! Conclusie: ik ben een Europeaan met een grote affiniteit voor Amerika (maar daarover later meer), per adesso basta cosi.
De overstap van een Amerikaans bedrijf naar een Duits bedrijf was wel een cultureshock en daarbij ook nog van een multinational naar een familiebedrijf. In de beginjaren in Duitsland was ik voor velen in het bedrijf een vreemde vogel die iets internationaals deed, maar wat precies wist niemand (behalve de eigenaar). Inmiddels is het bedrijf uitgegroeid tot een internationaal bedrijf met vestigingen in Keulen, Hamburg, Frankfurt, Milaan en Rome en werken we in meer dan 70 landen voor deels iconische uitgevers als The Economist, The New York Times, National Geographic, Le Monde, Le Figaro, El Pais, Time Magazine, The Newyorker en ga zo maar door. Internationaal werken betekent ook veel internationaal reizen en pendelen tussen Urmond, Keulen, Milaan, Hamburg, Londen en New York. Gemiddeld tussen de 90 – 100 vluchten per jaar, niet bepaald een goede carbon footprint, to say the least! Door Covid-19 is hier een abrupt einde aan gekomen en heb ik sinds februari geen vlucht meer gemaakt en dit zal voorlopig ook zo blijven. Een goed moment voor bezinning, een pas op de plaats om te evalueren en voorzichtig vooruit te kijken. Ja, video conferencing is een mooi alternatief tijdens een pandemie, veilig en efficiënt. Mijn ideaalbeeld is een hybride oplossing, zeker niet terug naar vroeger (unsustainable), maar een combinatie van het nieuwe en het oude werken. Persoonlijk contact blijft, zeker in mijn werk, de hoeksteen van een goede langdurige samenwerking. Iemand in de ogen kunnen kijken bij belangrijke vraagstukken is onmisbaar. Video killed the radio star....
AC Milan, mijn club, opgericht in 1899 door Engelse zakenlui als de “Milan Football and Cricket Club” slaagde er 17 maanden na oprichting al in, de eerste landstitel binnen te halen. In 1908 vertrok een aantal clubleden en richtte Internazionale op, tot op heden de eeuwige aartsrivaal van de Rosso-Neri. Tussen de twee Wereldoorlogen was Milan niet meer dan een middenmoter, maar kort na WO II trok de club drie Zweedse voetballers aan: Gunnar Gren, Gunnar Nordahl en Nils Liedholm. Dit was het begin van de glorietijd van Milan met vele nationale en internationale titels. Tja, Milan en Zweedse voetballers blijken tot op heden een magische combinatie en aangezien Zlatan nog een jaar heeft bijgetekend hoop ik volgend seizoen weer eens een Europese wedstrijd in San Siro te kunnen zien.
Mijn eerste wedstrijd live in San Siro was in 1994, Milan tegen Anderlecht, samen met mijn vader, een echte tifoso. Het was een slechte wedstrijd die zo eindigde als ie begon, maar voor mijn vader een droom die was uitgekomen, eindelijk eens in San Siro zijn team live te kunnen zien, de uitslag was niet zo belangrijk. Twee weken later overleed mijn vader door een verkeersongeval... Dat jaar versloeg Milan Barcelona in de finale met 4-0 en heb ik de wedstrijd samen met mijn moeder, met tranen in de ogen gekeken, in de vaste overtuiging dat dit goddelijke voorziening was en dat er een tifoso was die over onze schouders had meegekeken. Poeh, ik merk tijdens het schrijven van deze brief dat er wel erg veel emotie in zit, maar ja dat heb je nu eenmaal met Italianen, ook als ze niet in Italië geboren zijn. Misschien toch gewoon een Italiaan met een Nederlands paspoort...
Toen Kamala Harris door de Democraten werd gepresenteerd als kandidaat Vice President heb ik genoten van haar eerste speech, een hartverwarmend betoog over waarden en normen, mooie oprechte emotie, eindelijk weer een warme stem in een land dat volledig gepolariseerd is. Natuurlijk was er altijd een strijd tussen Republikeinen en Democraten maar de omgangstoon was toch altijd geciviliseerd. Hoe anders is het nu, Sleepy Joe, Crooked Hillary, Nasty Kamala, ik kan me echt niet voorstellen dat een gematigde Repubikein hier blij mee is. Ik kom al jaren in Amerika, ben op veel plaatsen geweest, van New York to Portland, Van San Francisco tot Houston en New Orleans maar de laatste jaren merk en voel je maar al te goed wanneer je in “Trump-Territory” komt, een soort nationalisme dat ik vroeger nooit zo ervaren heb. Een soort “are you with me or against me” mentaliteit, erg zwart/wit met weinig of geen ruimte voor compromis. Als buitenstaander is mijn radar misschien gevoeliger voor dit soort veranderingen maar de gesprekken die Sandra en ik in Oregon gevoerd hebben, maken de verharding van de maatschappij wel heel duidelijk. We zijn ervan geschrokken. Het zal een hels karwei worden voor Joe Biden “to make America one again”, want de verdeeldheid die Trump in bijna 4 jaar gezaaid heeft is diep geworteld in een voedingsbodem van frustratie, angst en racisme. De polarisatie in de media is ook groter als ooit tevoren. Kijk je eerst CNN en daarna Fox News, waan je je warempel in een parallel universum, bijna lachwekkend voor een buitenstaander die hoopt op neutrale, onpartijdige informatie verstrekking. Natuurlijk moeten we niet naïef zijn, we kennen de achtergronden maar het blijft toch altijd weer verbazen. Trump kwam met het begrip “Fake News” en je ziet, als je het maar vaak genoeg blijft roepen wordt het vanzelf normaal, zelf hier in Europa. Maar goed, Donald Trump is de koning van de Fake, het begrip fact-checking wordt in iedere uitzending van CNN meermaals gehanteerd en met een beetje fantasie ontvouwt zich hier een amerikaanse versie van de Commedia dell'arte. Misschien niet eens zo vreemd, gezien het groot aantal Italianen dat begin vorige eeuw de oversteek maakte om in Amerika nieuw geluk te vinden, daaronder ook leden van mijn familie, die uiteindelijk eindigden in Trenton New Jersey. Ik denk dat hiermee de cirkel rond is! “Amerika bestaat niet. Ik kan het weten want ik ben er geweest”, Alain Resnais.
Maar goed, de komende maanden worden heel spannend en de strijd tussen Biden en Trump zal heel heftig worden, ik voorspel een race die zijn gelijke niet kent, het spel zal heel hard gespeeld worden en Trump is nog lang niet verslagen, sterker nog hij begint langzaam weer in te lopen op Biden. De discussie wordt door het Trump-kamp verschoven naar “law and order” en dat is een andere discussie dan het falende coronabeleid van de regering. Biden, die de laatste maanden erg onzichtbaar was, moet het land in en zich laten zien anders vrees ik het ergste voor zijn campagne. Maar Raf, laten we eerlijk zijn, Joe Biden is een oprecht lieve man, een opa die in zijn schommelstoel bij een haardvuur zijn kleinkinderen vertelt over die dag in Saint-Mère-Église toen hij tijdens D-Day het dorp binnenkwam en die arme parachutist zag hangen aan de kerktoren, toch niet de nieuwe president die Amerika weer op het rechte pad moet brengen. De keuze tussen een kandidaat die geen volzinnen kan uitspreken en een kandidaat die halverwege de zin niet meer weet wat hij wil zeggen, is dat echt het beste wat Amerika te bieden heeft, the land of the great? Ik kijk uit naar het debat tussen de twee kandidaten, dat zou wel eens een slagveld kunnen worden, een bokswedstrijd tussen Gentleman Jim en Mike Tyson waarbij de laatste vanaf de eerste minuut de zwakke plekken van de tegenstander zal opzoeken en direkt voor de kill gaat. Hoe dan ook, het zal fascinerende beelden opleveren die de wereld rond gaan en om het geheel in opera termen af te sluiten “it ain't over till the fat lady sings”.
Objectiviteit in berichtgeving is dus vaak een rekbaar begrip. Toen ik bij The Wall Street Journal werkte was de krant eigendom van de Bancroft familie, bij wie objectiviteit en onafhankelijkheid hoog in het vaandel stond. Tegenwoordig is de eigenaar Rupert Murdoch (tevens eigenaar van Fox News) die wel heel goed bevriend is met ene Donald Trump, en zie daar de verklaring voor de campagnezender van de republikeinen. Tja, zo word je als gewone Amerikaan in de Mid-West om de tuin geleid zonder dat je ook maar iets in de gaten hebt.
Om toch de nodige porties objectief nieuws te vergaren, lees ik iedere dag de New York Times en regelmatig the Economist en sinds de Coronacrisis ook vaker de Corriere della Sera. Maandag kolkt er weer Italiaans bloed door mijn lichaam, wanneer la squadra speelt tegen nota bene Nederland en dan pak ik uiteraard de Gazzetta dello Sport.
A la fine resta la speranza di tempi migliori! Per la prossima cena a casa nostra ti aspettiamo con Petra, Reina e Rosa. Un abbraccio. Luciano
Luciano Stulin, Head of International IPS Group, Milanista e buon amico.