Maastricht, 1 mei 2020
Beste Guido,
Vandaag zit ik zowaar op het Theater. Een paar klusjes klaren die hopelijk niet zinloos blijken te zijn straks. Straks wanneer we weer theater mogen maken. Straks, wanneer dat ook moge zijn.
Tussendoor kijk ik van achter mijn bureau uit over het Vrijthof.
Een leeg Vrijthof op de dag waarop vroeger “Arbeiders” uit Duitsland en België zich daar en masse verenigden in hun consumptie-zucht.
Een leeg Vrijthof is van een tijdloze schoonheid. De kiosk wacht geduldig op muziek terwijl de omringende bomen groener dan ooit lijken te kleuren nu ze frissere lucht dan ooit absorberen.
Op de markt daarentegen komt de vrijdagochtendbedrijvigheid weer aardig op gang, constateer ik wanneer ik na gedane klusjes naar huis fiets. De kramen die vroeger hutjemutje naast en tegenover elkaar stonden, omlijsten nu het plein voor het Stadhuis. Lange 1,5 meterrijen vormen zich voor de visboer en natuurlijk voor de asperges.
Ook drukte op de milieuperrons. Er wordt wat afgeklusd deze dagen. Eric en andere collegae vallen daar in. Peter S. helpt in de strijd tegen onkruid bij de Groenvoorziening want onze gemeente moet natuurlijk juist in deze zieke tijden wel sjiek en sjoen blijven.
Wij zijn druk met de kinderen maar hebben gelukkig ook tijd voor elkaar en onze fysiek. We ontdekken één keer per week onze achtertuin die zich uitstrekt van Bemelen tot Slenaken en het Gerendal. De bloesem van achtereenvolgens kers, peer en appel leren we onderscheiden en genieten.
Petra blijft in vorm voor de marathon van Parijs (verplaatst van begin april naar medio oktober) mij meeslepend in het kielzog van haar enthousiasme. Meer kilometers dan ooit maak ik maar toch ben ik 2 kilo aangekomen. Dat is opmerkelijk omdat ik sinds mijn puberteit van constante gewichtigheid was. De gezamenlijke en uitgebreide lunches die we in de afgelopen 7 weken dagelijks genieten zullen ongetwijfeld hebben bijgedragen.
Het gaat ons zeker niet slecht. Ik verlang niet terug naar de spilzieke en stressvolle pre-coronawereld, maar ik snak naar theater en het café!
Wat denk je Guido? Wat gaat dit betekenen voor het theater? Jij hebt een leven lang ervaring als theatermaker maar ook als theaterdirecteur. Jij kent de sector, de aanbieders en afnemers. Hoe komt de cultuursector, toch goed voor een aanzienlijk aandeel in de nationale economie maar door de politiek nog steeds niet op waarde geschat, deze crisis door? Hoe zie jij de toekomst van het theater?
En ik reken op je dat we zodra de Tribunal weer haar deuren opent, samen naar binnen stormen om het glas te heffen.
Tot straks, hartelijke groet
Raf
RE: Serooskerke, 5 mei 2020
Beste Raf,
Je leest het goed beste Raf, we zitten eindelijk weer in Zeeland.
Vanwege Corona mochten we niet meer naar ons huis. Maar sinds afgelopen vrijdag kan het weer. Wat een meer dan goed idee van je om al schrijvend na te denken over ons doen en laten. Ik doe daar graag aan mee. Bij deze, tussen het maaien en snoeien door (als je in het voorjaar een paar weken NIET in Zeeland bent geweest dan wacht hier een dagtaak, wat zeg ik een …)
De toekomst van ons theater?
Twee opmerkingen.
Vandaag stond in de Volkskrant een commentaar op onze minister van cultuur. “Ze heeft een ijsemmer nodig om wakker te worden”, stond er en ik kan niet anders dan deze opmerking over nemen.
Want juist in deze tijden is “duiding” van dat wat ons bindt, “kadering” van dat wat achter ons ligt, zodat we niet als los fladderende stofdeeltjes door de geschiedenis vliegen, meer dan noodzakelijk.
Het theater waar verhalen verteld worden geeft die duiding, zorgt voor die omkadering.
Theater is met andere woorden een zo langzamerhand levensnoodzakelijk iets aan het worden willen we onze identiteit niet kwijtspelen.
Gisterenavond “Dodenherdenking” met de toespraak van Arnon Grunberg.
En met de koning zijn toespraak. De koning maakte zowaar indruk (hij heeft zijn echte stem gevonden), met Theater na de Dam (van een uitzonderlijk hoge kwaliteit).
Tijdens zo’n avond werd nog maar eens voelbaar waarom verhalen verteld moeten worden willen we betekenisvol in het leven kunnen staan.
Dit gebeurde allemaal “online” voor alle duidelijkheid en het was indrukwekkend maar.… ondanks de enorme impact bleef e.e.a op afstand.
Ik garandeer je dat we straks als we weer wakker worden met grote gretigheid mekaar opzoeken in de theaters. We kunnen niet anders. We overleven anders niet.
Na weken skypen met mijn kinderen snakte ik er naar om hen beide in levende lijve te zien. Daar kan geen online platform tegen aan.
Om het nog wat prozaïscher te zeggen: toen ik van de week noodgedwongen mijn oude fiets weer tevoorschijn moest halen was het eerst even terug thuiskomen maar al snel besefte ik wat een verschil mijn huidige carbon versie uitmaakt.
Soms moet je iets kwijt raken om de waarde ervan in te zien.
Dat er straks luidkeels weer terug gegrepen gaat worden op de vóór-corona gedragscode zal ik niet betwijfelen maar iets zullen we toch wel geleerd hebben.
Raf, met absolute zekerheid gaan we straks het glas heffen zodra de café’s weer open zijn. En die twee kilo erbij kan geen kwaad, geniet van het leven, van de kinderen en zorg dat je straks als haas voor Petra in Parijs de weg kunt effenen.
Hartelijke groet,
Guido
Over Guido Wevers
Theatermaker en oud-directeur Theater aan het Vrijthof