Twee maanden waren we getrouwd toen ik verzuchtte: zo'n gescheiden gezinssituatie zou ook niet verkeerd zijn. En daar stond ik blijkbaar niet alleen in, ook Petra appte vanuit de trein richting Den Haag eenzelfde soort verzuchting. Afwisselend een weekje voor jezelf en een weekje met de meisjes. Best of both worlds, toch?
De laatste twee weken zomervakantie vielen ons beiden zwaar. De meisjes waren er ook klaar mee, met al die vrije tijd, Verveling lag op de loer en alleen een iPad of Nintendo bood nog wat vertier.
"Wanneer mogen we naar school?" Nee niet letterlijk maar dat was wel de onuitgesproken gedachte onder hun gedrag. Structuur en regelmaat was waar ze naar verlangden, iets wat wij ze blijkbaar in onvoldoende dosering konden geven. Want wij waren al aan het werk. Ik direct weer aan de slag met de productie van het jaarlijkse festival dat zich door deze late schoolvakanties al snel aandiende. Petra zoekende naar een ritme, naar wat ze nu precies moest gaan doen in haar nieuwe job en binnen welke tijden.
Een kruitvat thuis dat zo af en toe wel tot ontploffing moest komen.
Het laatste weekend van de zomervakantie: Petra ging een weekendje naar een vriendin in Den Haag en ik had een dagje Be-Mine in Beringen met de meiden gepland. Leuk, dat zeker, maar aan het eind van een zes weken hard werken toch best vermoeiend.
Reina bovendien in een vroege puberteit, Rosa als altijd zoekende naar identiteit en bevestiging maakte dat het geruzie in de auto al begon nog voordat we de grens gepasseerd waren.
Vandaar mijn verzuchting.
In Beringen, Be-Mine, hebben ze de mijn die in 1989 sloot, omgetoverd in een toeristisch-recreatief project waarin wonen, werken en winkelen is vervlochten met toerisme, cultuur en ontspanning: een Avonturenberg, mountainbike routes, duikcentrum, klimhallen, Mijnmuseum, cafés en restaurants.
De mineurstemming van de meiden sloeg al snel om.
Mijn mijnhart, want laat ik het maar onder ogen zien, die mijnmentaliteit zit ook in mij, kind van de oostelijke mijnstreek (waarom hebben we daar trouwens niets bewaard van onze mijngeschiedenis?) bloeide op. Al is de enige mijngang die ik van binnen gezien heb, die van de Koempelclub, onze discotheek in de jaren 80/90 (zie mijn volgende blog).
Na de Avonturenberg op en af in repeat, een kijkje in het duikcentrum/aquarium en de klimhallen, lonkte een terras.
"Awel, ook ik heb hieronder in de gangen gewerkt en kijk daar douchten we dan als we gelijk zwarte pieten naar boven kwamen", wijzend naar de grote hal tegenover het terras . "En nu werk ik hier in de café en doe rondleidingen. Maar de laatste voor vandaag is zojuist geweest. Helaas. Smaakt het Koolputtertje u?"
"Jazeker, dank u, heerlijk. Mist u het niet trouwens, het werken in de mijn?"
"Zeker en vast, ik zou gelijk weer beginnen, maar allez dat lijf van mij wordt wat stroef op mijn leeftijd."
Geen verassend antwoord want ondanks het harde en ongezonde werk, wil iedere Koempel direct weer ondergronds als dat zou kunnen. En dat is niet louter sentimentaliteit of nostalgie. Het is dat gevoel van kameraadschap in een tijd waarin een samenleving werd opgebouwd. Koempels uit de buurt, maar ook uit Italië, Marokko, Spanje vormden een hechte gemeenschap. Samen onder de grond was je op elkaar aangewezen en moest je op elkaar kunnen vertrouwen, dat smeedt stevige banden.
De meiden spurtten na de frietjes nog maar eens de avonturenberg op. Ik genoot van mij Koolputtertje Goud, 9% schrok ik even, en de rust. Misschien een stukje schrijven? Ik begon te tikken op mijn phone. Van de schrik bekomen bestelde ik nog een Koolputtertje.
Zo schreef ik mijn verzuchting van me af.
Ook mijn lijf wordt wat stroef en mijn geest maakt uit vermoeidheid soms rare sprongen maar schrijven kietelt mijn hersens. Het brengt ze in creatieve modus en boort nieuwe energiegangen aan.
Naast me op het terras een jong gezin met baby dat haar eerste stapjes en geluidjes maakte. Ik lachte en zwaaide. Natuurlijk appte mijn geactiveerde brein onmiddellijk beelden van Reina en Rosa toen die hun eerste hordes namen.
Mijn hart bloeide op, "Zeker en vast, ik zou gelijk weer ..." .
"Stop", riep mijn brein: "die leeftijd heb je nu wel gehad!" en ik moest haar gelijk geven.
Een laatste slok gouden gelukzaligheid waarna ik soepeltjes de avonturenberg opzocht. "Mogen we nog een keertje Pap?"
Ik spurtte mee naar boven.
Op de top belden we mami, die zojuist, ons missend, een trein eerder terug genomen had.
En zo zwaaiden we toch nog vrolijk en eensgezind de zomervakantie 22 uit.
Comments