Hèhè, eindelijk een dagje voor onszelf. De dametjes vroeg naar de BSO. Natuurlijk wilden ze niet maar toen ze voor de deur stonden, verder mag ik tegenwoordig niet, een kus en vrolijk -dat kinderhumeur kan zomaar omslaan- huppelden ze naar binnen. Petra had inmiddels de fietsbandjes opgepompt en de bidons gevuld voor een herontdekkingstochtje Euregio op de fiets. Als vaste navigatiepartner van me had ze uiteraard een mooie route uitgestippeld. Nou, een halve route dit keer. Tot in Aubel, daarna was het aan mij. De straat nog niet uit of ik stond al naast mijn fiets ondersteboven. De voorrem liep aan. Nu luistert dat nogal nauw zo’n wiel eruit, terug inzetten en vastdraaien zonder dat het de remblokjes raakt. Die operatie heb ik dan ook driemaal moeten herhalen, zonder resultaat. Dan maar verder met een losse voorrem. De aanloop was vlak slechts af en toe een beetje bergop. Druk wel, veel fietsers. Tegenwoordig niet alleen senioren op renfietsen maar ook op die verraderlijke elektrische fietsen. Zodra je de Voerstreek inrijdt zijn ze gelukkig allemaal verdwenen. We hadden "de Veurs" voor onszelf. Een schaduwrijk lopertje. Petra als mooie wortel voor me uit. Vlak voordat we Aubel indoken, een fotostop en de rem vastzetten. Suizend naar beneden belandden we in la plus haute France dans les Pays Bas, Aubelle! Maar mondkapjes overal. Terrasje overgeslagen en rechtsaf richting Val Dieu.
Nu was het mijn koers. Ik herinnerde me Neufchateau en die vreselijke "Les Waides". Een paar jaar geleden reed ik samen met een vriend de Volta Limburg Classic. Hij op een mountainbike met extreem dikke banden en ik op een slanke renfiets. 2,5 kilometer klimmen. Op dat laatste 14% stukje viel ik om, de berm in. Hij, de krachtpatser, stoempte door naar de top.
Al die jaren bleef die helling in mijn achterhoofd zeuren, "kom dan als je durft." Het kwam er echter nooit van.
Petra gaf aan dat ze wel zin had in een klein verzetje. Ok, zei ik tegen de helling in mijn achterhoofd, nu kun je het krijgen ook. Hup rechts af omhoog! Geen wind gelukkig. We blijven in elkaars wiel. Een applausje van een wandelende familie halverwege, nog een slokje. Dan, na het passeren van het gehuchtje, dat laatste stuk waarin het ware karakter van de helling zich openbaart. Nu of nooit, allerkleinste verzet. Blik naar beneden, niet naar de top kijken, blijven draaien, niet praten, let op je ademhaling. Petra vlak achter me. En ja hoor! "Gonna fly now", ik was los, verlost, de ban was gebroken, "alleen samen krijgen we Les Waides onder controle"! De terugweg was fluitend uitbollen naar beneden, via Warsage, Berneau, Withuis, langs het Savelsbos. Nog voor de lunch lagen we in ons zwembadje dat zich alleen al vanwege dit moment uitbetaalde. De spieren afkoelen terwijl we "Les Waides", die ik niet meer hoorde zeuren, nog eens een paar keer opreden.
Comentários