“Het uitzicht is in zicht!”
Zo opende de herinneringsmail voor ons bezoek aan de Veldkas. Ervan uitgaande dat je me inmiddels een beetje kent, weet je dat je met zo’n opening bij mij al niet meer stuk kunt.
“De beleving begint onderweg, laat de auto dus staan en kom op de fiets of te voet.”
Zullen we dat dan ook maar opvolgen? De fiets pakken? Een kilometertje of 10. Het was wel de heetste dag van het jaar. Je wilt toch ook beetje gekleed naar een goed diner. Petra had haar jumpsuit niet gekocht om in de kast te laten hangen en wilde nu eindelijk eens pronken. Bovenstukje dus los om de heupen, hemdje aan, washandje en handdoekje en deo in de tas.
De route was bekend. We hebben er vaker gefietst. Maar nu zaten we natuurlijk niet op de racefiets. Ik moest haar steeds tot de orde roepen. Rustig aan, want de beleving begint echt onderweg op dat prachtige fietspad onder langs het Savelsbos: Limburgse akkergrond, verborgen bloemenvelden, boomgaarden passerend en bijbehorende geuren opsnuivend.
We parkeerden onze fietsen tussen de auto’s beneden aan het veld. De enige fietsen. Jammer toch dat niet meer gasten zich deze aanloop gunden.
Snel het washandje over de natte ruggen, drogen en omkleden. Het veld omhooglopend opende zich langzaam het zicht op een elftal veldkassen, werkelijk fenomenaal gelegen boven op de Mescherheide. Een grote tent met volwaardige bar, 2 à 3 koelwagens, zoemende bijenkorven en een nog zachter zoemend aggregaat.
Onze kasgenoten zaten al aan hun tafeltjes. 6 personen per kas, maar omdat het zo heet was, waren de tafeltjes buiten voor de kas geplaatst onder verkoelende parasols die zo af en toe een vrolijk dansje deden op een zwoel briesje.
We genoten ons aperitief uitkijkend over Eijsden, Petit Lanaye en tegen de Pietersberg aan, een paar nakomende zweetdruppels deppend. De geur van droogstoppels, pas gemaaid graan, dor gras en hoge maisvelden combineerden prima met de appelstroperige Maastricht Royal. Daar deed de muggenspray van een van onze kasgenootjes niets aan af.
Dat deed de naar onze smaak te zoetsappige achtergrondmuziek wel. Goede (waarom geen lokale) jazz en/of klassiek zou ook de oren verwennen.
De rode draad in het overheerlijke diner was vanavond lokale mais en rode biet, zo legde onze allervriendelijke kasbediende uit, om aldus een ode te brengen aan de lokale natuur op een eigentijdse manier. Ook bier en wijn zijn biologisch en lokaal. Wat mij betreft mogen de paar buitenlandse flessen van de kaart om dat ecologisch verantwoorde uitgangspunt van een uitroepteken te voorzien. Ons klimaat verandert in rap tempo waardoor niet alleen de kwaliteit van de lokale wijnen inmiddels kan tippen aan de buitenlandse maar waardoor ook hopelijk snel de prijs van die lokale wijnen wat competitiever kan.
Gaande het diner veranderde het spectaculaire uitzicht. De zon zakte achter de wolken. Het groen rondom kreeg andere accenten. Schaduwen werden langer. Ver weg in het decor gingen lampjes aan. In een donker panorama werden we verrast door een bloempotje pannacotta.
We toastten met het laatste glas rood op onze Zomer 2020, die heel anders verliep dan gepland maar desalniettemin verrassende hoogtepunten kende en waarvan het bezoek aan de Veldkas een waardige afsluiter was. En met de veurletzte slok toastten we op een gezond en met afstand meest bijzondere aanstaande theaterseizoen aan het Vrijthof, waar we Erik Stevens Catering gelukkig nog vaak mogen tegenkomen. En met een werkelijk echt veurletzte op de gemeente Eijsden-Margraten, die de Veldkas mede mogelijk maakte en hopelijk volgend jaar wederom mogelijk gaat maken.
Terwijl wij in het donker op de fiets onze weg terug naar Maastricht zochten, werd op de Mescherheide de rust en stilte weer toegelaten en het plateau weer terug gegeven aan de natuur. VeldKlasse!
Yorumlar