Vele schakeringen grijs aan de noordelijke hemel.
Daaronder grote grijze wolken. Zware zwarten zochten steun op aarde. Een paar onfortuinlijken hielden het niet meer waardoor de ruitenwissers naar de hoogste versnelling overschakelden.
Een constante stroom van auto’s kwam ons op de A2 tegemoet vanuit dat donkere noorden. Een gestaag voortdrijvende colonne zonzoekers richting het zuiden. Dat de Corona besmettingen explosief stegen, aldus de autoradio, leek welhaast onmogelijk met zoveel mensen wegtrekkend.
Nog nooit had ik in de zomer koers naar het noorden gezet. Porto was net op het moment dat wij daar onze vakantie zouden beginnen met oranje ingekleurd. Dat zette een dikke streep door onze vakantie. Nog even gezocht naar een last minute berijdbaar alternatief in Frankrijk maar daar waren slechts spaarzaam plekjes vrij. Het lint zuidwaarts onderstreepte waarom we niets meer konden vinden.
Wat gebeurt er toch in Brabant dat het daar alle kanten op druk is? Nu stonden we stil richting noord. Trekker blokkades van ontevreden boeren?
De vijf banen vanaf Utrecht gaven lucht. Op de ring Amsterdam was het rustig. Onze navigatie wees ons eraf bij Landsmeer, maar raakte door wegwerkzaamheden daar de kluts kwijt. Ook de juffrouw die de aanwijzingen steeds dwingend voorlas was haar stem kwijt. Tegenwoordig zijn we voorzien van verschillende mobiele apparaatjes zodat je nooit meer gewoon de weg kunt vragen.
Een app op de telefoon dirigeerde ons streng door een wirwar aan smalle straatjes en over vele verkeersdrempels, de juiste eenrichtingsdijk op.
Een prachtig uitgebouwd Zaans huisje wachtte daar op ons, door zowaar de zon in een stralend licht gezet. Toen we op de deurbel drukten werd er binnen vrolijk gezongen.
En dat zette de toon voor een, boven verwachtingen, aangenaam weekje in Amsterdam-Noord. Vrienden van ons liet ons hun huis daar terwijl zij een weekje gingen kamperen langs de Waal.
Ik heb het op een mok staan, zei onze gastvrouw nog voordat zij vertrok. Apprivoiser, een prachtig woord uit De Kleine Prins, toen ik uitlegde dat ik per sé niet de stad in wilde om alles te willen zien en uiteindelijk niets te hebben gezien en natuurlijk om de Corona-drukte te vermijden. Daarom lag onze focus op Noord en achterland. Apprivoiser betekent letterlijk temmen, maar duidt ook op een verbondenheid tussen mens, dier of omgeving. Door te focussen en daar de tijd voor te nemen, ontstaat er een unieke band tussen jezelf de omgeving en de mensen, waarvan je de essentie niet kunt zien maar uiteindelijk voelt in je hart.
Het huis staat op de dijk langs een zijkanaal van het Ij. Een grote glazen pui biedt een ongestoord uitzicht op dat water. Een tuin plus aanlegsteiger waarvan we zo de plomp indoken. ‘t Twiske achterom, waar we veel gerend hebben en op een van de vele strandjes hebben gelegen. De Zaanse Schans en een toertochtje door Waterland. Op de fiets naar the Eye, lunchend gekeken naar de voorbijvarende schepen, ingezoomd op de geschiedenis van de film én een Flipbook gemaakt om een unieke vrouw te temmen (of is het andersom?).
De week vloog om, Corona was ver weg. Toen we weer koers naar het zuiden zetten, was alle grijs verdwenen en werden we door een uitbundige zon uitgezwaaid.
Amsterdam-Noord: apprivoisé, je zit in ons hart!