Fijn dat u er weer allemaal bent wielerliefhebbers.
De lente is ten einde. Het voorjaar dat helaas nooit begonnen is, althans wat de klassiekers betreft. De Omloop het Volk is nog wel verreden, de rest is evenals de grote rondes verplaatst naar het najaar, zoals u weet.
We blikken vanmiddag alvast vooruit naar dat najaar met Raf Meijers.
De ouderen onder u kennen hem nog wel. Een jaar of 15 geleden was hij een vaste waarde in het peloton. Daarna raakte hij de weg kwijt in de midlife. Leerde een nieuwe liefde kennen en heeft inmiddels samen met die nieuwe liefde, weer 2 nieuwe liefdes: de dametjes. Zijn vrouw, een grote naam in het damespeloton met inmiddels de nodige Queen of the Mountains op haar naam, maar inmiddels overgestapt naar de marathon, spoorde hem aan het weer eens te proberen.
De verplaatsing van het voorjaar naar het najaar deed Raf de fiets van de zolder halen.
Raf, welkom in de uitzending én welkom terug in de wielrennerij. De vraag die op vele lippen brandt is natuurlijk: Hoe gaat het met je?
Dag Mart. Ja, goed mag ik wel zeggen. Naar omstandigheden natuurlijk. Deze crisis is niet fijn, je loopt tegen de muren op, maar goed, je wordt creatief en zoekt een nieuw perspectief, maar ik kon echt niks vinden. Waarom haal je die fiets niet weer eens van zolder, zei mijn vrouw na een weekje eigenlijk al. Ik dacht, ja waarom niet. De zon bleef maar schijnen en het was lekker rustig in het Heuvelland. Heerlijk, ik kreeg er zowaar weer zin in. Ik belde de ploegleider en die zei stap maar in, voor jou is altijd een plekkie vrij. Ze waren toch al op zoek naar extra renners omdat het hele lente- en zomerseizoen nu in dat najaar gepropt is en je natuurlijk niet iedereen iedere dag kan laten fietsen. Dus, ja, fijn om weer terug te zijn en deel uit te maken van het peloton.
Ik begrijp dat je van plan bent klassiekers te gaan rijden? Geen grote rondes?
Nee. Die rondes zijn nu niet aan de orde. Kijk, het is natuurlijk raar, alles door elkaar in het najaar. Maar ja, het volk wil broodjes, spelen en toiletpapier. Die broodjes en dat toiletpapier hebben ze, maar die spelen nog steeds niet. Dus die spelen gaan ze krijgen ook en daarom moeten we keuzes maken nu. De focus voor mij ligt vooralsnog volledig op 10 oktober, de Amstel Gold natuurlijk. Finish ken ik als mijn eigenste broekzak. Als dat goed gaat, kijken we verder. 11 oktober is Gent Wevelgem, de week erna Ronde van Vlaanderen, dan Parijs Roubaix en misschien nog de ronde van Lombardije, waar alles begonnen is in februari; cirkel rond, zou ik zeggen.
Dat is goed nieuws Raf! Je vele fans zullen opgetogen zijn dat je weer terug bent in het peloton. De objectieve wielerliefhebbers en de volgers zullen wat sceptischer zijn. Mag ik dat zeggen? Je bent lang weggeweest en er worden vraagtekens gezet bij je comeback.
Ja hoor Mart, dat mag je zeggen. En ik heb alle begrip voor die vraagtekens. Ik heb ze zelf ook lang gehad. Maar mijn vrouw, en wie kent me beter, had ze nooit. Zij heeft altijd in mij geloofd en me gestimuleerd. Toen zij me die dag de zolder opstuurde om die fiets te pakken, ja, toen begonnen de kuiten te kriebelen en toen ik die eerste rondjes weer maakte hier door de achtertuin, zo noem ik dat buitengebied hier achter Scharn, ja, toen moest ik het gewoon weer doen! Ik hoop dat ik mijn vrouw en de fans niet teleur zal stellen en dat ik snel die vraagtekens in uitroeptekens ga omzetten.
Wat ging er door je heen die eerste kilometers?
Ja, wat gaat er door je heen? Veel emoties toch wel. Had ik niet verwacht. Bovenop de Bemelerberg moest ik even een traantje wegpinken. De eerste drempel was genomen, de fiets vloog naar boven, de benen ietwat stram, maar toch. De toch nog straffe wind, helemaal alleen daar op die berg, na zo’n lange tijd, ja dat doet wat met je. Het begon warempel plots te plenzen na zoveel zonnige dagen, alsof het al herfst was. Maar goed, niet te lang stil blijven staan. Ik kwam net op temperatuur, de bril droogvegen, ja, ja, ik heb inmiddels een bril, en hup door! De Cauberg lonkte. Uiteindelijk heb ik toch een afslag eerder genomen, richting Vilt, toen de Rasberg af, waar ik zowat moest terugschakelen in de afdaling. Die wind en regen jonge, dat was niet normaal. En ja, je moet ook niet direct overmoedig worden. Dat leer je met de jaren. Vroeger zou ik er volop ingevlogen zijn, de Cauberg meegenomen en nog zo’n ronde. Maar nee, ik dacht fietsen doe je niet alleen met de benen, ook met je koppie.
Even later stapte ik van achterom de keuken binnen. Mijn vrouw keek me aan en ik kon niet direct zien wat er in haar omging. Verbazing, trots, blijdschap, ontsteltenis? Het was van alles wat. Ze had net gepoetst en ik mocht mijn sokken niet in de wasbak uitwringen. Ja, OK, dat kan ook niet natuurlijk, maar ik moest ze gewoon uitdoen. Ze waren door en door nat. Zo stond ik daar op de keukenmat. Druipend met overspannen kuiten en die kletsnatte sokken in mijn hand. Mijn vrouw en ook de dametjes stonden er inmiddels bij en keken ernaar. Ik was volmaakt gelukkig.
Dat is een prachtig verhaal Raf! Fijn dat je er weer bent. Nu duimen dat de voorjaarsklassiekers ook echt in het najaar mogen plaatsvinden en dan weet ik zeker dat we nog veel van je gaan horen en zien.