Vertrekdagen

Er zijn van die typische vertrekdagen. Grijs, een stuk killer dan de voorgaande dagen, ook wel klaar hier, alles gezien en gedaan, het was een prachtige vakantie, een heerlijk avontuur met ons gezinnetje, een warme kennismaking met een andere cultuur, met een verassend divers landschap en met gastvrije, behulpzame en lieve mensen, waarover een volgende keer meer. Maar nu, kom maar op, inpakken en koers naar thuis. Een maandag, dat ook.

Mijn buik rommelde wel nog wat na. Waarschijnlijk zaterdag toch iets verkeerds gegeten, want die nacht en de hele zondag liep het me dun door de zwembroek, waarmee ik dan ook maar niet het zwembad in ging. Lusteloos, slap, je kent het wel. Maandagochtend echter leek het ver voorbij, mijn sluitspieren had ik tenminste aardig onder controle, zodat ik weinig problemen voorzag voor de 160 kilometer terug naar Marrakesh.

Dat was buiten Reina gerekend.

Zij had het stokje overgenomen de voorgaande nacht, althans zo liet ze weten en horen die vertrekochtend.

We hadden nog geen twintig kilometer van de 160 afgesnoept en ik had al drie keer moeten stoppen.

De eerste keer in haar onderbroekje, op de bank van de huurauto. Dat was met de laatste zakdoekjes nog wel schoon te maken. We legden een handdoek en een plastic zak onder haar billen. Een zak die we niet zonder reden náást haar hadden gelegd, zodat ze die snel kon pakken in geval van ...

Ja hoor, even later golfde het uit haar mond over haar benen, haar tas en de rugleuning van de stoel van de huurauto voor haar. De zakdoekjes waren op, maar bij het wegrestaurantje was een buitenkraan en de lieve mensen voorzagen ons van de nodige servetjes om niet alleen haar mond schoon te vegen.

De derde keer was het de politie die me dirigeerde halt te houden.

Hè, zei ik tegen Petra, zien ze niet dat we een speciaal kenteken hebben, van een huurauto, want daaraan kunnen ze zien, zo vertelde ons een gids de afgelopen dagen, dat we toeristen zijn en die willen ze (de politie, die frequent controles uitvoert) zo min mogelijk in de weg leggen.

"Salaam Aleykum. De reden waarom we u staande houden, is dat u 100 reed waar slechts 80 is toegestaan; uw rijbewijs graag."

Nou ja zeg, ook daar lette ik steeds goed op, zoals iedereen hier op de wegen dat consequent doet, op de rem bij 100 en terug naar 80 en naar 60, stukje bebouwing of kruispunt, van 60 weer op het gas naar 80 en weer door naar 100, echt waar.

"Aleykum Salaam, monsieur. Oh echt? Wat stom, heb ik dat echt gedaan? Misschien heb ik het bord gemist omdat ik net even omkeek naar mijn zieke dochter voor wie ik al twee keer heb moeten stoppen en ik bang ben dat ze nog een keer iets laat lopen in onze huurauto. En we moeten nog helemaal naar Marrakesh en morgen naar huis", en dat in mijn gebroken Frans, met hier en daar wat ondersteuning van Petra, die vloeiend Frans spreekt maar me nu toch vooral zelf liet aanmodderen.

"Regels zijn regels mijnheer, en die zijn er niet voor niks, als uw dochter ziek is, kunt u beste naar een dokter of een apotheek", en hij liep naar zijn collega met mijn rijbewijs. Het controleren daarvan duurde nogal even, waardoor er toch akelige beelden door mijn hoofd begonnen te spoken. Vanuit de buitenspiegel van onze huurauto, die ik bij vertrek verdomme geschampt had aan een pilaar omdat ik wat strak ingeparkeerd stond en waardoor er een barstje in de kap was gekomen die het verhuurbedrijf natuurlijk direct zou zien en me het volle pond in rekening zou brengen, ook dat nog verdomme, vanuit die spiegel zag ik de agent overleggen met zijn collega en bellen met waarschijnlijk de dichtstbijzijnde gevangenis of er nog een bed vrij was.

Petra zei rustig nou maar, al telde ze niet meer dan 400 dirham in haar portemonnee, dat is slechts een kleine 40 Euro. Reina lag op apegapen en Rosa keek iets op haar iPad.

Daar kwam ie, met een groot vel papier in zijn handen. "Mijnheer, u reed 20 kilometer te hard, dat kost u 300 dirham, graag even tekenen hieronder aan en liefst contant betalen."

Het vel zag er prachtig uit, met haar sierlijke Arabische letters, waartussen ik 300 en mijn naam in onze letters kon lezen.

300!? Prima, en hij had zelfs terug van 2 x 200.

"Even verderop is een kleine dorpsapotheek mijnheer, daar vindt u vast iets geruststellend voor de maag van uw dochtertje en anders rijdt u nog even door naar de volgende stad want daar is een ziekenhuis. Mocht het ernstig zijn, kunnen ze u daar goed helpen. Rijdt u niet te snel en niet te wild, dat is niet goed voor uw dochtertje. Ik wens u een fijne dag een beterschap voor uw dochter, inshallah."

"Shokran, mijnheer de agent, shokran (dank je wel) , dat zal ik zeker doen, u ook een hele fijne dag verder, inshallah!"

De resterende 140 kilometers reed ik opgelucht naar ons hotel in Marrakesh, 100 - 80 - 60-80 -100. We stopten nog bij een Pharmacie voor een groot pak tissues maar Reina hield alles netjes binnen.

Nu was het bij vertrek in Essaouira als gezegd best kil, 17 graden, bij aankomst in Marrakesh was het 32 graden en druk; zwetend, zigzaggend en zoekend door de stad met zwermen scooters links, rechts, voor en achter ons. Ook nog een paar flinke verkeersdrempels in de straat van het hotel, dus aldaar aangekomen was het niet heel gek dat Rosa zei dat ze niet helemaal lekker was en even buiten bleef terwijl wij naar de incheck liepen. Ze is trouwens de grappenmaker van de familie dus ik vond het nog wel leuk gevonden ook. Nog niet goed en wel binnen hoorde ik haar roepen, "Mama, papa", ik keek om en huppakee een flinke fontein uit haar mond over de stenen trappen van het hotel.

Mijnheer Omar, de hotelmanager kwam aangesneld, "aan de kant, laat liggen (ik had het pak tissues al in de aanslag), geen enkel probleem, dat dweilen we zo wel op. Comment ca va petit garcon (het was niet de eerste keer dat iemand garcon tegen Rosa zei, wat haar zelf natuurlijk vervulde met iets van trots, al wil ze niet per sé een jongen zijn, maar een meisje zeker niet)? Kom eens hier, dan wassen we even je been af hier bij die buitenkraan." Ook zijn assistent liet zich niet onbetuigd en was binnen de kortste tijd terug met een schoonmaakster.

"Oh, het spijt ons zo, onze excuses, wat een entree, sorry sorry."

"Nogmaals, stop, geen enkel probleem, kom lekker binnen in de koelte zitten en dan zal ik wat Tichem-thee voor jullie laten zetten", en hij stuurde zijn assistent de keuken in. Tichem, zo sprak hij het uit, was tijm en tichem, zeker de biologische is heel goed voor maag en darmen, rustgevend, binnen 3 uurtjes voel je weer helemaal beter. "Ga zitten petit garcon, ontspan, maak je niet druk, is helemaal niet erg."

Terwijl mijnheer Omar bezig was met Rosa, zag ik Reina bleek wegtrekken.

"Reina, daar is het toilet, schiet op alsjeblieft", maar het was te laat, Ze strompelde richting toilet maar kon niet voorkomen dat er twee flinke sloten over de stenen hotelvloer golfden.

"Aan de kant", riep mijnheer Omar, "aan de kant, geen enkel probleem, dat kan gebeuren, jullie hebben vast iets verkeerds gegeten, maar dat maakt niet uit, we dweilen dit gewoon weer op en dan is er niets gebeurd." Zijn assistent net terug uit de keuken, riep de schoonmaakster naar binnen, die ik wél even met haar ogen zag draaien bij het aanschouwen van de lobbyvloer, maar ze mopte de vloer zonder sputteren schoon.

Wij putten ons uit in excuses, maar daar wilde mijnheer Omar niets van horen. "De Tichem-thee doet wonderen én -zijn assistent dirigerend naar de receptie- wij geven jullie een upgrade naar de familiesuite, want zeker als jullie niet lekker zijn, is het fijn om samen te zijn, op een grote kamer, dan kunnen jullie een beetje op elkaar letten, dan moet je als familie samen blijven."

En zo lieten we ons de Tichem-thee smaken, die ook inderdaad na een paar uurtjes rust leek te geven in onze buik, en verbleven we onze laatste middag en nacht in Marokko ietwat van streek maar ook in de familiesuite-watten gelegd. Ik trok nog een paar baantjes in het zwembad, terwijl bij Petra langzaam maar zeker de buikklachten zich lieten gelden. Maar getrained als ze is, zeker na een jaar marathon-training, hield zij haar nodige spieren goed op spanning en ontsnapte er helemaal niets ongewild.

De volgende dag was het echt vertrekken. Reina, Rosa en ik waren aardig opgeknapt al was er nog diarree, maar die was controleerbaar. Petra had meer last maar ook alle vertrouwen dat het de komende vlucht-uren wel goed zou komen, inshallah!

De auto was picobello voor 40 dirham (4 euro!) gewassen, adresje via mijnheer Omar, van buiten én van binnen, zelfs een luchtverfrisser kwam eraan te pas; bij de verhuur wezen we op de barst in de spiegelkap (eerlijkheid duurt het langst), dat zou na kostenopgave van de garage verrekend worden met onze waarborg; het inchecken verliep voorspoedig zonder enige last van in te halen vluchten omdat gisteren plots de stroom in Spanje en Portugal was uitgevallen. We vertrokken stipt op tijd en landden zelfs iets vroeger dan gepland in Brussel. Waar het opmerkelijk rustig was omdat, zo zei de douanemevrouw, met vliegtuig-oorbelletjes merkte Reina op, er een grote staking was en wij een van de weinige vluchten waren die überhaupt nog landden. Vertrekken deed er geen een.

Tja, allesbehalve typische vertrekdagen, dacht ik de afgelopen 30 uur de revue laten passerend in onze eigen auto terwijl de namiddagzon uitbundig scheen over de groene Waalse heuvels.

Eerder een typische thuiskomstdag. Zo'n dag waarop we straks na het uitladen verlekkerd terugblikken op deze heerlijke vakantie, zittend op onze eigen pot.