27 juni 2020
Het uitzicht stond de volgende ochtend nog op mijn netvlies. Ik had een paar biertjes op die er wel eens voor willen zorgen dat mijn visuele geheugen vage vlekken vertoont, maar dit uitzicht liet zich niet uitvegen.
Een stel vrienden dat we het laatst gezien hadden op een feestje een maand voordat we in lockdown gingen, vond het hoog tijd worden dat we in deze versoepelingsfase met de hele groep weer eens bij elkaar zouden komen. Uiteraard op 1,5 meter en daar zou hun tuin prima geschikt voor zijn. Aldus zetten we op onze herontdekkingstocht Zuid-Limburg koers naar Schweiberg.
Deze klassieker voorzichtig omhoog manoeuvrerend tussen de vele toerfietsers die de berg op hijgden of af suisden, moesten we bijna boven gekomen links een oprit omhoog. Omhoog, zoals je in de achtbaan omhoog getakeld wordt alvorens op dat hoogste punt aan te komen om vervolgens de diepte in te duikelen. Toen wij op dat hoogste punt aankwamen viel ons karretje stil en werden wij met stomheid geslagen. Een panorama zoals je dat alleen in commercials en dan nog gefotoshopt ziet. Een infinity-pool zonder pool, infinity-grasland. Een wei? Een park? In ieder geval te groot om slechts een tuin te noemen. Een drive-inn bioscoop? A view to a kill? Jazeker, prima film. Maar dit was for our eyes only, een view van de overtreffende trap.
Links tussen de bomen glinsterde de witte Huls van Simpelveld. Daarnaast de windmolens in Orsbach, de hoogste kerk van Nederland in Vijlen, de Vijlenerbossen, Cottesen. Vervolgens wijkt de heuvelrand en opent het zicht tot aan Baraque Michel. Iets daarvóór de peilers van het viaduct in Moresnet en de watertoren van Hombourg. Verder rechts maar dichterbij, de kerktoren van Epen, de spits van het torentje van Kasteel van Beusdaal en uiterst rechts het Bovenste Bosch. 180 Graden 3-landen view zonder één obstakel.
Boven de horizon dreven, in een zee van blauw, wisselende wolkenformaties die steeds andere accenten legden op het groen beneden.
Daar waar de wei de diepte in duikelt, een andere glooiende wei met paardjes. Graften, bosschages en een bron, kronkelige voetpaadjes en draaihekjes. Zuid-Limburg zoals het ooit bedoeld is.
Nadat de voorstelling ingedaald was en iedereen zich herpakt had, waren er op de afterparty smakelijke hapjes en kwamen de tongen los. Er was het nodige te delen. Hoe bevrijdend kan juist in donkere tijden een goed gesprek met uitzicht zijn.
“Wat denk je?”, vroeg ik die avond thuis in bed.
“Daar wil ik trouwen en oud worden”, zei mijn heuvellandmeisje.
Hmm, zouden we ze kunnen uitkopen? En houden we dan nog iets over om tot in infinity niets anders te hoeven doen dan van het uitzicht te genieten?
Ik sloot mijn ogen.
