Eén jaar online! Vandaag.
Vorig jaar was het vandaag Hemelvaartsdag, een prachtige lanceringsdag.
Dit jaar is het vandaag pre-Pinksteren: Plotseling kwam er uit de hemel een geraas alsof er een hevige wind opstak, en het vulde heel het huis waar zij waren. Er verschenen hun vurige tongen.
Dat belooft.
Misschien dat de voorbode, het wisselvallige en kille weer de laatste week, me deed verstijven, want ik heb vandaag een pijnlijk stijve nek. Eigenlijk al een hele week.
Wat zou dan toch de oorzaak zijn, vroeg ik de fysiotherapeut gisteren terwijl hij me heerlijk onder handen nam.
Er is vaak niet één reden, een combinatie meestal.
Zoals?
Vermoeidheid, stress, verkeerde houding, overbelasting en dan de welbekende druppel.
Een dik jaar Corona. Misschien de spanning toch onder de huid gekropen?
Een dik jaar thuiswerken. Misschien toch te lang in een verkrampte houding achter de PC werken en schrijven?
Een dik jaar geen theater. Geen inspiratie, geen verwondering, geen nieuwe inzichten, geen gezamenlijke beleving. Te zeer verslapt, hangend op de bank voor de tv?
Een dik jaar zorgen over mijn dementerende moeder, die we afgelopen week hebben laten opnemen in het verpleeghuis, tegen haar wil, voor zover je in deze fase haar wil nog haar wil kunt noemen. De opname en de daaropvolgende bezoekjes waren allesbehalve ontspannen. Was dit de druppel? Ratio en emotie strijden 24/7. Niet gek dat het geweld zich doet voelen in de nek, de draaischijfjes tussen hoofd en hart.
Of toch het ontruimen van de zolder vorige week vanwege de verbouwing deze week? Het slepen met oude rommel, kasten, bedden. Misschien toch iets teveel gevraagd van spieren die ik als thuiswerker achter de PC nauwelijks gebruik.
Wat dan ook, de behandeling verlichtte. Mijn nek warm houdend en met de nodige paracetamols en een rechte rug achter de PC gaat het nu al een stuk soepeler.
Met het prikkie dat ik gisteren in mijn arm mocht nemen, kan er hopelijk het komende jaar nog veel meer versoepeld worden.
Dank voor jullie aandacht het afgelopen jaar!