Kijk hem daar nu staan, Rocky 60. Flying High Now, alsof ie de halve marathon uitgelopen heeft. Een half uurtje max was ie weg, so what? 5 kilometertjes?
Zie je ook die schoenen aan zijn voeten? Dat zijn de asfalt-tigers.
Dat schuurtje daar rechts op de foto, daar staan mijn maat en ik, real trailrunners.
Over een maandje is er een Kerstcross. De heide, zand, modder, boomstronken, glibberige hellingen en hoogtemeters. De dochters, vrouw, schoonvader, zus, zwager, neven, nichten, iedereen doet mee en mijnheertje kan dus geen verstek laten gaan. Een beetje trainen daarvoor is goed, maar zou het niet hoog tijd worden om met ons eens een heuveltje op te gaan zoeken?
Juist vanochtend was de perfecte ochtend om te gaan trailen. Lekker briesje, de grond nog zompig van de regen vannacht, allesbehalve koud met een belachelijke 16 graden op deze 25 november.
Come on, dachten wij, zin in, bos in, modderpoelen, heuvels pakken. Maar no way, gaat ie weer de weg op, een vlak rondje achterom. De enige hoogtemeters die ie nu in zijn beentjes heeft zijn verkeerdrempels.
Natuurlijk, alle begrip, slowly does it, voorzichtig kilometertjes maken na die slepende pijn in zijn knie. Maar net voor die knie zou het beter zijn om op een zachtere veerkrachtigere ondergrond te lopen. En ook wij, mijn maat en ik, zijn jonger en veerkrachtiger dan die asfaltschoentjes. All due respect, die raken op leeftijd, die zetten geen topprestaties meer neer.
Niet dat wij zo superjong zijn trouwens. Aangekocht drie jaar geleden toen hij dacht die Grizzlytrail in Engeland te gaan lopen. Made in England you know, verheugden we ons er enorm op, we zouden het vuur uit ons lopen voor hem. Het was even wennen aan elkaar maar al snel werden we een aardig team, tot dat moment dat hij zichzelf de vernieling in rende, een paar weken vóór vertrek. Iets te overmoedig en zijn leeftijd onderschat moest hij cancelen. Zelf leek ie het niet eens zo erg te vinden, misschien was hij er stiekem toch benauwd voor, die Grizzly, maar wij waren ontroostbaar.
En sinds die tijd staan wij hier in de schuur te versloffen. Rechtsachter, driehoog. Boven de trailers van haar, die er ook zelden op uit gaan; naast de paardenlaarzen van de oudste, die allang afgedankt zijn en naast de wandelschoenen van de jongste die een hekel heeft aan wandelen. Nu ik het zeg, wij zitten echt in het verdomhoekje. Lekke ballen, lekkende waterpistolen, skeelers en rollerskates die de hele winter weer vergeten worden.
Zo heel heel heel af en toe mogen we er nog eens op uit. Onderhoud of poetsen daarna ho maar. De modder van weken geleden, ja zo lang is het alweer, is gecementeerd aan onze zolen. Ons toptextiel is uitgedroogd en de veters zijn verstijfd.
Tja, jammer, gemiste kans vanochtend. De zoveelste.
But anyway, zoals het er nu uitziet, gaat hij ons nodig hebben over een paar weken. Hij zal ons hieruit moeten halen vóór die tijd. Laten we ons daar maar aan vasthouden. Laces crossed dat die pannenkoek geen nieuwe krijgt van de Kerstman.
In het VK-magazine opperde schrijfster Alma Mathijsen afgelopen zaterdag in de rubriek "weekendwijsheid" om af en toe te schrijven vanuit objecten om je heen, in de ik-vorm, als een soort van vingeroefening. Welnu ...
留言