Een veel gehoord cliché, de tijd vliegt en zeker als je ouder wordt. Hoe dat precies zit, ouder worden en steeds sneller voortrazende tijd, wil ik even vanaf zijn, maar dat ik het de laatste dagen op allerlei fronten ondervind is een feit.
Donderdagavond pannenkoekentijd. Waar ik in vroegere tijden steeds eenzaam en alleen achter het fornuis stond te bakken, wilde Reina de pollepel nu zelf ter hand nemen. Met een helpend handje van Rosa in de bediening, lukte het haar om verdomd lekkere pannenkoeken te presenteren. Het vuur hoog, een klontje boter, als de belletjes weg zijn het beslag in het midden van de pan, optillen en draaien om het beslag goed te verdelen, precies op tijd omzwiepen zonder te breken of dubbel te slaan, het vuur iets lager, nog even bijkleuren, een krokant randje en dan uit de pan scheppen op het bord dat Rosa vervolgens glunderend presenteerde in de eetkamer. Petra en ik zaten als in een restaurant aan tafel ontspannen de dag door te nemen. De chefkok nam de tijd voor iedere pannenkoek, de ober kwam vragen of het gesmaakt had en verhip, de tijd vloog nu eens niet maar kabbelde heerlijk rustig door.
Iets eerder die dag ging een gewaardeerde collega met pensioen, zijn laatste middag op het theater. 27 jaar in dienst, ongeveer even lang als dat ik daar werkzaam ben. Niet te geloven, gestart in de vorige eeuw, in een carbon-papiertijd, fax en vaste telefoons, papieren contracten en tickets met een scheurrandje. Nog een paar naaste collega's zullen de komende jaren volgen terwijl ook mijn pensioen gloort/doemt aan de horizon. Wat ga je dan doen Raf? Nou dat weet ik echt nog niet en daar wil ik ook niet al te veel op vooruit lopen. Hoe meer je dat doet, hoe sneller het op je af lijkt te komen. Nee, doe mij nog maar zo'n lekker rustig gebakken pannenkoek, met wat kaas misschien?
Woensdagochtend besloot ik nog eens te gaan joggen op de Brunssummerheide. Ja het is een stukje rijden, maar Brunssum blijft me roepen zo af en toe. Vele voetstappen pikte ik daar al rennende op: ontelbare zondagochtend wandelingen aan de hand van Pa, rondom de Koffiepoel, klein Canada; familiepicknicks aan de Rode Beek, lekker plonzen in dat water op die roestbruine drassige ondergrond; toen een hele tijd niet meer en de laatste jaren nieuwe familiepicknicks, de jaarlijkse Kerstcrosses en vele woensdagochtend wandelingetjes met Ma aan mijn arm. Inmiddels hebben we beider as uitgestrooid op een mooi plekje aan de rand van die Koffiepoel en dat met twee kruisjes in een boom gemarkeerd. Opmerkelijk hoe soepel ik daar vanochtend rende, alsof ik de wind in de rug had.
Inmiddels heb ik met Reina al twee middelbare scholen bezocht. Ze zit pas in groep 7, maar ze is, waarschijnlijk mede onder invloed van haar favoriete tv-serie Brugklas, nu al enorm geïnteresseerd. Ze wil overal gaan kijken, al heeft ze een hele sterke voorkeur voor een bepaalde school. Het is werkelijk ontroerend om met haar door die scholen te lopen. Met een open blik kijkt ze rond (zie je pap, dat zijn dezelfde kluisjes als in Brugklas, cool!), ze vraagt, ze is gedecideerd in wat haar wel of niet aanstaat (Beeldende kunst is niet mijn ding Pap en muziekles heb ik al, dus ik ga zeker weten voor Drama kiezen). Je ziet haar groeien terwijl ze wel nog door die Cito- en doorstroomtoetsen moet. Nou ja, misschien zijn we daar sneller van af dan we denken, de scepsis over en de kritiek op die momentopnames groeit terecht en de tijd vliegt.
Serieuze verkering heeft ze trouwens ook al, we zaten laatst bij ons op de bank samen voetbal te kijken en zijn portret siert inmiddels het beginscherm van haar telefoontje.
Rosa lijkt ondertussen beter met haar ipad-verslaving te kunnen dealen; ze houdt zich aan de tijdlimiet en krijgt geen cold turkey meer zodra ze dat ding weg moet leggen. Nee, ze gaat dan met de boys buiten ballen of zowaar creatief aan de slag. Gistermiddag zat ze boven op mijn "werkkamer" te tekenen, ik mocht absoluut niet komen kijken. Het ging om een verrassing, voor wie wilde ze niet loslaten. Toen ik haar 's avonds naar bedje bracht, moest ik beloven dat ik strakjes tegelijkertijd met Petra naar bed zou gaan. En zo troffen wij later die avond op ons bed een prachtig kunstwerkje aan. (Beeldende kunst is echt wel Rosa's ding!). Waar komt dit lieve ontroerende eerbetoon ineens vandaan? Ik kon niet anders dan er een stukje aan wijden. En dat las zij op haar beurt weer, ze weet precies hoe die PC op te starten en kent mijn wachtwoorden. Leuk Pap, zei ze en begon zelf ook aan verhaal: De grasmaaier die op hol sloeg; het is nog niet af, maar het belooft! Zodra ze het afgerond heeft, publiceren we het hier.
Zie die meiden groeien. Tieners alweer, de pubertijd gloort/doemt aan de horizon.
Zie de tijd vliegen. Wij moeten meevliegen, maar als je wat ouder bent gaat dat niet meer zo vanzelfsprekend en niet altijd even soepel als een rondje Brunssummerheide.
Met zo'n keukenbrigade, beeldende kunst en ook door een stukje te schrijven, kunnen we af en toe fijn temporiseren.
Comments