Testen om een voorstelling te mogen bezoeken. Het blijft discutabel, want waarom niet alle pijlen richten op meer en sneller prikken, en als dan toch testen, wie gaat dat straks betalen?, maar het Theater aan het Vrijthof heeft gekozen om mee te doen om op deze wijze met durf en creativiteit bij te dragen aan de exit-strategie uit de Corona-crisis. Het opengaan in combinatie met snel testen is gelukkig slechts een tussen fase, totdat er weer zonder beperkingen en aanvullende maatregelen bezoekers ontvangen mogen worden.
De bijdrage van Theater aan het Vrijthof was Wie heeft mijn vader vermoord van het Internationaal Theater Amsterdam. Deze prachtige monoloog van Hans Kesting die hoog op mijn to see lijstje stond, was al 3x verplaatst. Eindelijk.
Tickets waren snel besteld, de testafspraak snel gemaakt. Dinsdagmiddag 13.00 uur konden we terecht en dinsdagmiddag 13.30 hadden we de uitslag, negatief.
Woensdag. Onze babysit moet hockeyen, ook dat is weer begonnen. Vervanging is op deze te korte termijn én met de nog steeds geldende avondklok niet te vinden. Petra blijft dus thuis, maar in mijn buik kriebelt het. Hoe lang is het geleden dat ik naar een voorstelling ging? Musica Sacra in september, maar dat was werkend.
Een rij op het bordes, heerlijk! Scannen, check. Een welkomstdrankje zowaar, maar snel de zaal in. Dat blijft een trieste aanblik, zo’n gatenkaas-zaal, maar je voelt de spanning en opgetogenheid van eenieder. De gezamenlijke gemis-ervaring. De lichten gaan uit.
Het stuk gaat over een brief die Edouard Louis (de zoon) aan zijn oude en zieke vader schrijft, nadat hij na lange tijd zijn vader weer eens had opgezocht. Het leven van de familie van Louis was niet gemakkelijk in Noord-Frankrijk. De pijn van de alcohol, sociale achterstelling en zwaar werk en de woede gericht op de politieke elite, die politiek als een esthetisch spel beziet, spatten van het toneel af. Maar ook de liefde en de onbeantwoorde toenaderingen van zoon naar vader doen me pijn. "Ik geloof dat er eens een goede revolutie moet komen", zo besluit de vader.
Hans Kesting speelt een première. Althans zo voelde het, verklaart hij na afloop. Na zolang niet hebben kunnen spelen, nam hij de juichende ovatie en bloemen geëmotioneerd in ontvangst.
Geen biertje na afloop, voor mij onontbeerlijk na een dergelijk indringende voorstelling, maar helaas, mocht niet, snel op de fiets, want avondklok.
Thuis dan een glas wijn. Hoe was het, vraagt Petra.
Na zo lang gemist, na zo lang louter voorstellingen annuleren, vergaderen, alternatieven bedenken, die er eigenlijk gewoon niet zijn, besef ik pas goed wat theater voor mij betekent. Tuurlijk, mijn werk, ons "thuis" aan het Vrijthof, mijn dierbare collegae, samen aan het werk, aan werk dat er echt toe doet. Dat werk, daar op het toneel dat maakt verschil. Theater raakt zoals een Netflix-serie dat nooit en te nimmer zal kunnen. Daar een klein steentje aan bij te kunnen dragen, daarvan te kunnen proeven, me te kunnen laven aan grootse werken, geeft mijn leven inspiratie en licht.
Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de voorstelling in het najaar weer terugkomt. Dan regelen we op tijd een babysit en als we nog steeds niet gevaccineerd zijn, prediken we dan de revolutie!
Foto: Jean-Pierre Geussens