Maastricht, 7 juli 2020
“Papi, is Stippeltje er nog?”
De dagelijkse vraag/eis “Papi, mag ik afspreken?” als ik haar van school ophaal, is verdrongen door Stippeltje.
Hoe langt zeurt Reina nu al om een huisdier? “Papi waarom mag ik geen hond/kat/konijn/kip/paard?” Toch zeker al 3 maanden en die vraag is in deze coronatijd vaker voorbij gekomen dan me lief is.
Zelf zijn Petra en ik niet opgegroeid met huisdieren, een incidentele en
kortstondige goudvis buiten beschouwing gelaten. Ik heb er dan ook niet veel mee. Bovendien is ooit uit een allergietest gebleken dat ik ná pollen van de hazelaar en gras reageerde op katten. Iets minder heftig dan hooikoorts maar toch vervelend die verstopte neus en verhoogde niesfrequentie.
Ik hou dan ook de boot af. Lastig wordt dat wel, nu Reina steeds vaker bij klasgenootjes gaat spelen. Daar is altijd wel een kitten/cavia/hond/kip. Ook de poes van de buren, Juubke, komt iedere avond even binnensnorren en wordt met open armen door Reina ontvangen. Ook door mij trouwens maar dat heeft te maken met de nachtelijke bezoekjes van een muis aan onze voedselvoorraad op de keldertrap. Ik dirigeer Juubke steeds de kelder in, maar Juubke kijkt me dan niet begrijpend aan, zoals alleen katten niet begrijpend kunnen kijken, en neemt de trap omhoog naar onze slaapkamer.
Gistermiddag al wandelend van school terug naar huis, zag Reina een lieveheersbeestje zitten op het muurtje. Ze wist hem/haar op haar vinger te nodigen waarop het beestje mee naar huis liftte. Thuis in de tuin werd de azalea in haar pot naar een beschut plekje geschoven. Stippeltje kroop van haar vinger een blaadje op. Dat werd ‘thuis’ voor Stippeltje zoals ze hem/haar doopte.
En wat schetst mijn verbazing, Stippeltje lijkt het naar zijn/haar zin te hebben. Ons huisdier zit er nu, een dikke 48 uur later, nog steeds, hopt af en toe naar een nieuw takje, genietend van alle aandacht. We leggen af en toe een kiwi-schilletje naast haar neer, want daar houden lieveheersbeestjes van, zegt Reina. We zeggen haar welterusten en goeiemorgen. We zwaaien haar uit als we weggaan. En zodra we thuis komen, rennen we naar de azalea en zoeken we waar Stippeltje nu weer zit.
En het mooiste: Nog geen spoor van een allergische reactie!