Wat was het druk in de stad zondag! Een explosie van kleur en klank. Schouder aan schouder, zingend, grappend, drinkend, hossend: de lente, het leven en de saamhorigheid vierend.
Geen angst meer voor Omikron of andere Covid-varianten want we hebben de pandemie bedwongen, samen! Het heeft twee jaar geduurd, maar uiteindelijk hebben we saamhorig en eensgezind -op een paar kleine querulanten na- deze storm doorstaan. Al zal er vast nog een besmettingspiekje volgen.
Een ongekende saamhorigheid ook nu Poetin Oekraïne aanvalt. Europa was nog nooit zo eensgezind en daadkrachtig. Zelfs de probleemkinderen Polen en Hongarije tonen hun menselijk gezicht. Ook van overzee sluiten talrijke landen zich aan bij de sancties tegen Rusland. De VS onder leiding van Biden spreekt indachtig Theodore Roosevelt: speak softly and carry a big stick. China, die andere grootmacht aarzelt, maar lijkt zowaar zelfs te willen bemiddelen. Grote multinationals sluiten hun poorten in Rusland, verbreken samenwerkingen en contracten. Internationale sportbonden zetten Rusland buiten spel. Airbnb vraagt hun hosts hun deuren open te zetten voor vluchtelingen, Provincies en gemeentes regelen noodopvang, mensen zamelen kleding, van warme jassen tot kogelvrije vesten, in en zetten de verwarming een graadje lager: geen gascenten meer naar het Oosten.
Rusland raakt steeds meer geïsoleerd. En dat is diep treurig voor al die Russen die net zo vredelievend zijn als het overgrote merendeel van onze wereldbevolking. Zij gaan een hoge prijs betalen voor de oorlogsdrift van een fanaat.
Of we die fanaat raken, is echter maar zeer de vraag. Hij heeft zichzelf al geïsoleerd. Zie hem eenzaam zitten aan de ene kant van een meterslange vergadertafel, met aan de andere kant zijn eigen staf. De man lijkt onbereikbaar geworden. En dat is beangstigend. De man heeft niets meer te verliezen.
Saamhorigheid is desalniettemin de enige remedie om uit deze oorlog geraken. Willen we vele onschuldige mensenlevens sparen, dan zullen we ook Poetin een opening moeten gunnen om zijn lelijke gezicht enigszins te redden. Gruwelijk, maar het kan niet anders.
Laten we hopen dat de wereld hier sterker uit gaat komen. Dat de Verenigde Naties uit hun papieren tijger-jasje groeien en a big stick krijgen aangereikt. Dat dit soort machtsgeile misdadigers eerder opgepakt kunnen worden en voor het Internationaal Gerechtshof verantwoording moeten afleggen.
Want het duurt niet lang meer of de volgende catastrofe dient zich aan: de klimaatcrisis, waar nu weer even helemaal niemand om maalt. Willen we de wereld redden, dan kan dat louter saamhorig en eensgezind.
Ik hoop -en begin bijna te bidden- dat mijn kinderen over een x-aantal jaar dan weer eenzelfde saamhorigheid mogen en kunnen vieren zoals wij dat deden zondag 27 februari 2022.