Ieder jaar, ergens tussen eind februari en begin maart, begint het.
Afhankelijk van de snelheid waarmee de winterse kou terugtrekt en de zonuren toenemen.
Een wazige licht roze gloed verspreidt zich over haar verder nog kale bladloze takken achter in de tuin van onze achterburen.
Van daaruit over de heggen en schuur heen, lonkt ze iedere ochtend naar me. Dat begint al zodra ik de gordijnen op de slaapkamer opentrek: een vette knipoog. Het geflirt gaat door aan de ontbijttafel, want iedere ochtend heeft ze weer een iets feller roze kleedje aangetrokken.
Kostelijk en buitengewoon hoe ze gulzig het ochtendlicht absorbeert en haar puike best doet me te verleiden.
Nu is het ook wel een korte tijd die haar gegeven is. In slechts een weekje of drie, vier, bloeit ze op, verleidt ze, straalt ze en dooft ze weer uit. In die korte tijd wil ze natuurlijk zoveel mogelijk aandacht. Daar doet ze dan ook de rest van het jaar haar best voor. Ze is een taaie doorzetter en ieder jaar gefocust op haar showtime in het vroege voorjaar. Ik vind dat wel knap. Je een heel jaar lang wegcijferen en voorbereiden richting dat ene moment dat je er ook echt moet staan.
Anderzijds is het ook juist die korte uitbundige bloei waarmee Magnolia's over de hele wereld indruk maken en waardoor ze wereldwijd symbool staan voor reinheid, trouw en idealisme. In je voortuin staat ze voor tevredenheid en geluk en in je achtertuin voor verborgen schatten, De exacte locatie, het adres van onze achterburen, zal ik beter niet prijsgeven.
Ook ieder jaar opnieuw speelt de onze, zo mag ik haar toch wel noemen, Return of the Mack in mijn hoofd, “you know that I’ll be back”. Waarschijnlijk hoort zij Mag in plaats van Mack en meent ze dat dat nummer speciaal voor haar geschreven is. Ik laat haar in die waan. Mark Morrison zal het me niet kwalijk nemen.
Binnenkort, voordat ze er weer van tussen is, trek ik mijn mooiste pak aan en nodig haar uit voor een dansje.
Comments