"Hey, eet jij nu mijn papa-brood?", vroeg ik Petra, al was het meer een geschrokken constatering dan een vraag. Ik wist dat er nog maar een paar sneetjes van mijn lievelingsbrood in de zak lagen dus mijn angst dat ik vanochtend aan de ontbijttafel te kort zou komen was gegrond.
"Papa-brood"? vroeg Reina.
"Ja, dat is mijn brood, papa's brood, mijn lievelingsbrood. Kijk maar, hier staat het", ik pakte snel de zak en liet haar de opdruk op de verpakking zien: Uniek en karaktervol desembrood. LIEFDE & PASSIE, "zie je, dat slaat op mij."
"Liefde en passie, jij?", antwoordde onze tiener ad rem, "eerder liefde en passief."
Boem, een linkse directe die ik niet zag aankomen.
Petra schoot in de lach. Ik keek verbouwereerd naast me en zag Reina verrast over haar eigen spitsvondigheid aarzelend glimlachen, maar met de veel te gulle lach van Petra en de highfive die onmiddellijk volgde, durfde ze al snel voluit te gaan. Ook Rosa leek de pointe te begrijpen, of misschien was het lachen gewoon aanstekelijk, maar omringd door drie schuddebuikende lachebekken zat ik aldus vanochtend aan de ontbijttafel, met mijn mond vol tanden en zonder brood.
Passief!? Ja, ik ben geblesseerd aan mijn knie en daardoor niet meer in staat om wekelijks mijn renkilometers te maken.
En ja, zo heel erg vind ik dat niet. Ik hou van het goede leven. Maar omdat de zeurende pijn blijft aanhouden ben ik inmiddels in behandeling bij de fysiotherapeute.
"Schrikt u niet", zei zij even later deze ochtend na een grondige studie van mijn pijnlijke rechterknie, "maar ook gezien uw leeftijd wijst alles toch op een beginnende artrose van het kniegewricht."
Schrikken is een groot woord, maar ook deze had ik niet zien aankomen.
"Nu is dat geen onoverkomelijke ramp", ging ze verder, "want met de nodige krachttraining en oefeningen voor de spieren rondom de knie en in de verdere beenspierketen, kunnen we de knie met haar uitgerekte binnenband, goed stabiliseren en ondersteunen waardoor u strakjes best nog de nodige kilometers zult kunnen rennen. Maakt u zich geen zorgen, met de nodige toewijding, discipline en volharding, want het hersteltraject is natuurlijk wel wat langer nu u bijna de 60 lentes aantikt, zou u richting de zomer toch echt wel weer eens de renschoenen kunnen aantrekken."
Dus ja, inderdaad, ik ben momenteel wat passiever.
"Ja sorry pap", toen de dames waren uitgelachen, "maar je bent ook wat passiever, zeker passiever dan mama, maar wel ook zeker heel lief!"
Met een aai over mijn bol en met gelukkig nog twee -weliswaar kleine- sneetjes van mijn liefde en passiebrood over, werd het toch nog een beetje gezellig aan de ontbijttafel vanochtend.
