En dan, na het eten, is Oma, die de meisjes vandaag uit school heeft gehaald, weer naar huis, is Petra gaan sporten en zijn de meisjes buiten spelen.
Ik plof op de bank.
Mijn iPhone zoekend, stuit ik op de vier stenen, op het bijzettafeltje, twee op twee gestapeld. Draaiend, kerend probeer ik ze alle vier op elkaar te puzzelen. Het is te doen, ze perfect en stevig in balans bovenop elkaar te plaatsen. Althans dat beweerde mijn getuige Marc (hobby: tijdens lange wandelingen stenen verzamelen) in zijn toespraak op onze bruiloft.
Zo fijn trouwens dat tegenwoordig een bruiloft van alle kanten gefilmd wordt door gasten met phones en dat die filmpjes en foto's een dagje later al op onze phone stonden. Terugdenkend aan ons huwelijk, kon ik die toespraak van Marc nu nog eens aandachtig terugluisteren.
Het was overigens nog even spannend twee weken geleden. Petra had al een week lang angstdromen: dat de jurk in de fik zou vliegen of dat ik de hele bruiloft zou vergeten, al te vroeg aan de wijn bij Ralph, vriend en buur bij wie ik me de huwelijksdag zou gaan aankleden. Maar toen ze dinsdag autopech kreeg met de jurk -net opgehaald in Eindhoven- op de achterbank, sloeg de schrik om het hart en dreigde een angstdroom zomaar werkelijkheid te worden. Gelukkig liep het goed af. En zo ook bij Ralph want we hielden het heel netjes op twee spanning verlagende Elskes.
Het First look moment noemt de fotograaf het moment dat bruid en bruidegom elkaar voor het eerst zien in de tot dan toe goed voor elkaar verborgen gehouden huwelijkskleding. Tranen welden op in mijn ogen toen mijn aanstaande de trap af schreed en haar jurk haar schoonheid een geheel nieuwe sprookjesachtige omlijsting gaf.
De buurt had zich buiten op straat verzameld en zong en juichte ons toe. De Kever-cabrio op wiens achterbank we maar net pasten, het bruidsboeket haast vergeten, nog net op tijd aangereikt. Wuivend door het groene heuvelachtige achterland naar Sauter Wijnen. De fotograaf als een paparazzi ons achtervolgend, inhalend, schietend.
De meisjes escorteerden mij de Vatenzaal in. Waarna even later, onder trompetgeschal van neefje Maxim, mijn aanstaande stralend aan de arm van haar vader binnen kwam zweven.
De ambtenaar sprak rake woorden, de getuigen waren akkoord, we beloofden "ja", de meisjes overhandigden de ringen en zo werden Petra en ik in de echt verbonden.
Buiten in de wijngaard deed de zon ons extra stralen. Vijf meisjes tilden de sleep van mijn vrouw. Het gras, de veldbloemen en de wijnranken combineerden stemmig met mijn groene pak. Vele knuffels volgden. Miep en cava verhoogden de feeststemming. Wat was het heerlijk daarbuiten. Gesprekjes hier en daar, herinneringen werden opgehaald (Gary maatje, dank voor je ijzersterke geheugen en humor), wandelend met een glas in de handen tussen de trossen druiven door totdat de fotograaf ons, het bruidspaar, de fotogenieke grotten in commandeerde, waar de kinderen reeds de koelte hadden opgezocht en verstoppertje speelden, voor nog een shoot.
Daarna diner. Niet geknoeid aan tafel! Daar was ik bang voor. Stel je voor, rode wijn, dat hadden ze er nooit meer uitgekregen. Nog meer speeches waaronder die van onze getuigen Ramona en dus Marc.
Het dessert sloegen we over, niet alleen omdat ook chocolademousse lelijke vlekken kan maken, maar er moesten weer foto's geschoten: De zakkende zon maakte het licht zachter. We flaneerden tussen de wijnranken, keken uit over Maastricht en maakten een dansje op de golfbaan.
Daarna gingen we los op de dansvloer. We openden met Al Green's Let's stay together en zongen elkaar toe Loving you whether times are good or bad, happy or sad, met de meisjes op onze armen.
Iedereen danste de hele avond. Er werd geknuffeld en gezoend, gelachen en gedronken, zegeningen geteld in deze toch roerige tijden.
Maar aan alles komt een eind. Met sterretjes werden we uitgezwaaid, de taxi ingeduwd.
Thuis kreeg ik-dronken van geluk natuurlijk- de vele knoopjes nauwelijks los. Niet erg, zo rekte ik het leven van die jurk voordat die aan de hanger ging. Gelijk een eendagsvlieg, gemaakt om slechts één dag te schitteren. Terwijl die jurk ons natuurlijk wel lanceerde naar dat roze wolkje waar we nog steeds op zweven. Langzaam zakkend van de zevende naar de zesde naar de vijfde hemel... We weten dat we zullen landen... ooit.
Een goed en gelukkig huwelijk gaat eigenlijk als vanzelf, hoor en zie ik Marc zeggen. Al zijn er een aantal factoren die succes verzekerd maken. Succesfactor één, en hij pakte de vier stenen erbij, is een zekere evenwichtigheid en richting, waaraan je samen moet werken. Het is even zoeken en puzzelen, maar de vier stenen kunnen perfect óp elkaar gestapeld worden.
Een tweede succesfactor, gaat Marc verder, die met een micro erbij er echt plezier in kreeg, is een warme thuisbasis. Een bank bijvoorbeeld waarop je na een dagje hard werken blij neer kunt ploffen, naast of tussen je geliefde(n) in.
Voila, zie me hier zitten op die bank. In mijn uppie weliswaar maar o zo blij dat ik die vier stenen inmiddels op elkaar gestapeld kreeg.
Marc rondde langzaam af: Er is nog een last but not least succesfactor voor een gelukkige en lange relatie: om te kunnen groeien naar een persoon die je nog niet bent, moet je elkaar ook kunnen loslaten, moet je elkaar de ruimte geven.
En verdomd, die laatste factor is blijkbaar bij de dames het beste blijven hangen.
Laat ik dan nu die ruimte nemen om eindelijk weer eens een stukje te gaan schrijven, over trouwen of zo.
Fotocredits: Guy Houben (dank voor je tomeloze inzet en aansturing; hoop dat het inmiddels beter met je schouder gaat ;-)
Ceremonie-en cabriocredits: Inge & Ronald
Organisatie-, lokatie-, wijncredits en whatEls: Joyce & Ralph en zijn collega's bij Sauter Wijnen
Dinercredits: Erik Stevens Catering
Funky Music-credits: DJ Ron de Joode (die paar Mestreechse vastelaovend-nummers zijn je vergeven ;-)
Quizcredits: mijn zusjes en schoonbroer
Roze wolk-credits: iedereen die op het feest aanwezig was of anderszins via mail, app, kaartjes, bloemen, wijn de feestvreugde verhoogde; ik zou bijna zeggen, we doen het snel over!