Fijn dat u er weer allemaal bent wielerliefhebbers. Ook al zitten we nog volop in de winter, de lente dient zich snel weer aan en daarmee dus ook de voorjaarsklassiekers waar we reikhalzend naar uitzien. Omloop het Nieuwsblad, Kuurne-Brussel-Kuurne, de Strade Bianchi, Milaan - San Remo... Enfin, u kent het rijtje wel.
We blikken vanmiddag vooruit met Raf Meijers. De ouderen onder u kennen hem nog wel. Een jaar of vijftien geleden was hij een vaste waarde in het peloton. Daarna raakte hij de weg kwijt in de midlife, leerde een nieuwe liefde kennen en heeft inmiddels samen met die nieuwe liefde, weer twee nieuwe liefdes: Reina en Rosa. De fiets heeft Raf in die jaren weinig gezien, maar dit jaar heeft hij er weer zin in. Zijn vrouw, een grote naam in het damespeloton met inmiddels de nodige Queen of the Mountains op haar naam, spoorde hem aan het weer eens te proberen. Onder het motto “Laat ik nu mijn Goede Voornemens eens waarmaken” besloot Raf zijn fiets van de zolder te halen, een stevige poets- en onderhoudsbeurt te geven et voila.
Raf, welkom in de uitzending én welkom terug in de wielrennerij. De vraag die op vele lippen brandt is natuurlijk: Hoe gaat het met je?
Dag Mart. Ja, goed mag ik wel zeggen. Fijn om weer terug te zijn en deel uit te maken van het grote wielerpeloton. Je zei het al, drie liefdes, alle drie vrouwen, en je kent de vrouwen, die vragen continu aandacht. Daardoor heb ik niet al te veel voorbereidingstijd gehad en moest ik prioriteiten stellen.
Ja, ik begreep al dat je niet van plan was alle klassiekers te gaan rijden, en je had het over een nieuwe koers?
Klopt Mart, de Klassiekers zijn inmiddels helemaal niet meer aan de orde. De focus lag inderdaad op 30 maart. Ik had de keuze tussen de Ronde van Vlaanderen of de Volta Classic. Je begrijpt dat ik dan kies voor de Volta, een prachtige koers in mijn eigen Euregio-achterland. De Hel van het Mergelland heette het vroeger, maar voor mij is het de Hemel op de Aarde. Zo mooi. En vergis je niet, een paar stevige kuitenbijters! Als dat goed zou gaan, zouden we de verdere zomer en het naseizoen uitstippelen. Het WK is in september pas, maar het parcours ligt me wel. Dat was de insteek. Maar inmiddels, na mijn eerste kilometers, ben ik een heel andere koers gaan fietsen.
Wat ging er allemaal door je heen toen je die eerste kilometers maakte?
Ja, wat gaat er door je heen? Veel emoties toch wel. Had ik niet verwacht. Bovenop de Bemelerberg moest ik even een traantje tussen de regendruppels wegpinken. De eerste drempel was genomen, de fiets vloog naar boven, de benen ietwat stram, maar toch. De regen, de wind, helemaal alleen daar op die berg, na zo’n lange tijd, ja dat alleen al doet wat met je. Maar niet louter emoties, er spookte van alles door mijn hoofd. Maar goed, proberen te focussen en niet te lang bij stil blijven staan. Ik kwam net op temperatuur, dus de bril droogvegen, ja, ja, ik heb al een tijdje een bril, en hup door! De Cauberg lonkte. Uiteindelijk heb ik toch een afslag eerder genomen, linksaf richting Vilt, de Rasberg af waar ik zowaar moest terugschakelen in de afdaling. Die wind jonge, dat was niet normaal. En ja, je moet ook niet direct overmoedig worden. Dat leer je met de jaren. Vroeger zou ik er volop ingevlogen zijn, de Cauberg op en nog zo’n ronde of twee. Maar nee, ik dacht fietsen doe je niet alleen met de benen, ook met je koppie. En die kwam binnen: fietsen doe je met je koppie!
Even later stapte ik vanuit de tuin de keuken binnen, doorweekt en blootvoets met mijn door en doornatte sokken in de hand. Mijn vrouw keek me aan en ik kon niet direct zien wat er in haar omging. Trots, blijdschap, verbazing, irritatie? Het was van alles wat. Ze had net gedweild, ik moest op de mat blijven staan en ik mocht mijn vieze natte sokken niet in de net gesopte wasbak uitwringen.
Zo stond ik daar op de keukenmat. Druipend met die kletsnatte sokken in mijn hand. Mijn vrouw en Reina stonden erbij en keken ernaar. Het drong tot me door en ik was volmaakt gelukkig,
Wat drong er precies tot je door Raf?
Ja, nou kijk, gaande die eerste kilometers merkte ik dat ik fysiek nooit meer op mijn oude niveau terug zou geraken. De leeftijd heeft me achterhaald. En daar moet ik vrede in vinden, dat is de kunst van het ouder worden. Ik ga geen grote klassiekers meer winnen, dat moet ik uit mijn koppie zetten. Dat doende merkte ik dat er ruimte vrij kwam in mijn koppie. Want die grote molen in mijn hoofd maalt maar door, en daar kan ik erg onrustig van worden. Ik merkte met die nieuwe ruimte in mijn hoofd dat ik al fietsende allerlei zaken waar ik mee worstel en die me raken en waar ik me grote zorgen over maak, dat ik daarover begon te filosoferen en al bewegende verbanden begon te leggen. Ik kon dingen ordenen en een plekkie geven buiten mijn hoofd door er vervolgens een stukje over te schrijven. Dan is dat af en kan ik weer door naar een volgende ronde. Trouwens, ik zal echt niet enige zijn, die daarmee worstelt. Fietsen met je koppie, dat is het gewoon en dat doe ik dus nu. Noem het posifietsen of filosofietsen, een woord van Wim Daniels die onder die titel door de theater toerde met een programma over de fiets. En het kan dus ook met lopen, dan ga je filopen, of rennen, filosoferennen. Waar je je lekker bij voelt, als je maar beweegt met je lijf en geest.
Dat klinkt mooi, maar ook nogal abstract. Mag ik dat zeggen? Misschien kun je een concreet voorbeeld geven Raf?
Zeker Mart, dat mag je zeggen. Kijk, laatst las ik een gesprek in De Morgen tussen Jonathan Holslag en Ilja Leonard Pfeiffer. De kop “Het kapitalisme is ingesteld om ons ongelukkig te maken. Ongelukkige mensen zijn de beste consumenten.” Nou daar ga ik dan mee aan de haal op fiets, want ik maak me inderdaad grote zorgen over dat verdomde kapitalisme en consumentisme.
"Achter onze hoge muren gaat een luie, decadente, verwaande samenleving schuil", en vervolgens legde Ilja Leonard Pfeiffer uit dat we volgens het Griekse model van de drie staatsvormen onherroepelijk naar een dictatuur afglijden. Monarchie wordt tirannie, aristocratie wordt oligarchie en democratie verwordt tot dictatuur van de massa, populisme. Dat is dan ook direct de reden waarom hij zijn boek Alkibiades heeft geschreven, in de hoop dat het inspireert, dat het maatregelen en acties oproept die het tij kunnen keren.
Want 2024 lijkt een kantelpunt voor de democratie te worden. Ja, Mart, ik demarreer door, blijf in mijn wiel. Terwijl in ons eigen land al een extreem-rechtse coalitie tot de mogelijkheden behoort, gaan, in landen waar bij elkaar opgeteld meer dan de helft van de wereldbevolking woont, kiezers dit jaar naar de stembus. In reeds weinig democratisch landen als Belarus en Rusland maar ook in India, Brazilië, Zuid-Afrika en dichterbij België bijvoorbeeld. Ook zijn er Europese parlementsverkiezingen begin juni en natuurlijk in november het mogelijk einde van de democratie in de VS, een zeker niet onwaarschijnlijk doemscenario.
En boven dat alles uit dreigen de inmiddels inktzwarte klimaat-wolken.
Máár Mart, nu komt het: ik mag dus absoluut niet ongelukkig worden want dan help ik niets en niemand behalve het kapitalisme en consumentisme dat ons als lemmingen richting afgrond voert. Ik moet gelukkig zien te blijven en daarom mezelf wapenen tegen de tsunami aan onheilstijdingen die in de aanstaande zenuwslopende tien maanden over ons heen zal vloeden.
Ik moet dus weerbaar en strijdbaar worden dacht ik aldus op de fiets.
Laat ik nu net ook een interview van theatermaker Anoek Nuyens met Jan Pronk gelezen hebben in de Correspondent, waarin Pronk oproept om een groot links front te vormen en samenwerkingsverbanden te zoeken die uitgaan van een waardengemeenschap: "Om over de grenzen binnen Europa heen, die alternatieve waarden die altijd Europees zijn geweest, om die uit te dragen. En daarvoor te strijden. Eventueel de straat op maar beginnen met erover te praten. En erover te schrijven. En niet te denken: het zal mijn tijd wel duren. Het gaat nogal snel op dit moment. En bovendien jouw tijd is niet jouw tijd die je voor jezelf hebt. De tijd van je kinderen, van je kleinkinderen, die hoort bij jouw tijd."
Dat zei die Pronk, en dat gaf me op de fiets zo'n enorme wind in de rug. Geen competitie meer, geen strijden meer op de eerste plek, geen winnen of verliezen, maar wel strijdbaar blijven. Dus gewoon de straat op en bewegen om na te denken, dwarsverbandjes te leggen, weerbaar te worden, goede voornemens maken om niet ongelukkig te worden en om te strijden voor onze humanitaire en sociaal maatschappelijke waarden. Want er is een urgentie. Dat ik ondertussen mijn lichaam soepel en op kracht houdt is mooie bijvangst in ons huishouden met twee jonge energieke dochters.
En aldus met een ook voor mij persoonlijk kantelpunt in het vooruitzicht eind juni heb ik mijn doelen serieus verlegd en inmiddels een heel pakket aan goede voornemens bij mekaar gefietst: niet snoozen 's ochtends, pluk de dag; de gordijnen open en altijd het zonnetje zien, ook achter die wolken; in beweging blijven, blijven posifietsen; blijven schrijven over wat me bezighoudt en proberen daar anderen in mee te nemen, want het gaat echt nogal snel op dit moment.
Nou Raf, dat is een inderdaad een hele nieuwe koers en een bijzonder mooi voornemen. Ik wens je heel veel succes en hoop dat je veel mensen in beweging brengt.
Dank Mart. "Hoop kan jezelf waarmaken, door je eigen actie".
En ondertussen verheug ik me natuurlijk ook enorm op de Voorjaarsklassiekers, lekker op de bank voor de buis.
(Geschreven naar aanleiding van een interview door een andere M. Smeets (Mirthe) van Maastricht Bereikbaar voor hun site Last van Blue Monday-gevoelens? Nog steeds? Doe er wat aan en lees de tips van Raf Meijers: actieve creatieveling op de fiets | Maastricht Bereikbaar)
Комментарии