Dat het gat groot is, dat ze ver voor je uit loopt, maar dat de weg naar beneden je snelheid verhoogt, dat je momentum krijgt, dat je inloopt, dat het gat kleiner en kleiner wordt, dat je haar al kan ruiken, dat je weet en voelt dat het kan, dat het gaat gebeuren, dat je langszij komt, koekoek, er op en erover, en dat als je zou willen je haar nu snel achter je kan laten: euforie!
Dat gevoel tot de macht 74 miljoen moet er nu in de Verenigde Staten heersen.
Ongeloof, blijdschap, welbehagen, opluchting, bevrijding, vreugde, extase. Prachtige beelden uit Washington, Philadelphia, New York, Atlanta: dancing in the streets.
Ook onzekerheid en misschien nog angst. Is hij echt verslagen? Heeft hij niet alsnog een troefkaart?
Ook leedvermaak, natuurlijk, want een persconferentie geven bij een hoveniersbedrijf aan de rand van de stad, naast een sexshop en een crematorium, dat verzin je toch niet?
Maar alleen al de manier waarop Kamala Harris haar vreugde deelt, tijdens een rondje rennen, "we did it, Joe", hoe Dr. Biden een foto deelt van haar man de President Elect en haar zelf, daar straalt zoveel liefde en warmte vanaf -momenten van genegenheid die ik de afgelopen 4 jaar nooit van de familie Trump heb gezien- maakt dat het vertrouwen snel zal groeien, momentum krijgt en mensen zal verenigen.
En natuurlijk laat ik mijn running mate niet achter.
Zij is de reden dat ik überhaupt de renschoenen aantrek, dat ik de straat op ga, dat ik momentum krijg en daarom blijf ik naast haar lopen.
Lekker rustig, samen vooruit: euforie!
