Engelenburcht

En toen waren het er drie.

Reina had gisteren al een flinke 39 graden koorts waarmee ze de pret aardig drukte op Rosa's verjaardag. Rosa zelf begon gisteravond op haar verjaardag te hoesten terwijl haar wangen bloosden en haar temperatuur verhoogde. Vanochtend kwam Petra haar bed niet uit omdat haar gewrichten te stijf waren, bevangen door de kou en de hoest lelijk kriebelde.

Vorig jaar rond deze tijd gingen we in een harde lockdown zonder dat iemand klachten had, nu lagen er drie met serieuze klachten in een zachte lockdown op de bank.

Gelukkig werkte ik thuis waardoor ik de nodige zorg kon bieden aan mijn drie zieke engeltjes.

Vanochtend -het was minus 7!- allereerst de thermosstaat ondanks deze dure tijden voorzichtig omhooggeschoven. Op onze slaapkamer de radiator open gedraaid, nog niet eerder vertoond in dit huis, om de koude neus van Petra op te warmen.

Reina en Rosa vanaf de zolder naar de bank in de woonkamer getransporteerd. Met dekbedjes en alle knuffels natuurlijk.

Rondje hoestdrank. gisteren gelukkig al gehaald bij de apotheek omdat Reina toen al geen tien seconden hoestvrij doorkwam.

Kijk papa, het sneeuwt! Warempel, de wegen waren wit.

Waren we nu op school dan konden we buiten lekker sneeuwengeltjes maken, Beteuterd keken ze naar buiten.

Voor Rosa was het extra sneu. Ze had zich zo verheugd op haar verjaardagsfeestje morgen. En al kunnen kinderen wonderbaarlijk snel herstellen, met moeders gaat dat toch in een trager tempo.

Er restte me niets anders dan het kinderfeestje annuleren, het bezoek vandaag af te blazen en Rosa te troosten met een verhaaltje. Zeven is Rosa geworden. Ook haar ratio schijnt meegegroeid want ze bleef gelukkig niet lang hangen in verdriet en onbegrip. Of ze was gewoon te ziek.

Tijd voor een vitamine-injectie met stukjes appel, kiwi en mandarijn. De dames niet happig op de injectie, moesten gevoerd worden.

Paracetamol naar Petra om de hoofdpijn te bestrijden.

Afstandsbediening naar Reina.

IPad naar Rosa, met koptelefoon, want Reina wenst niet gestoord te worden.

Iphone naar Petra om boven in bed te netflixen.

Rondje water: goed blijven drinken. Dat is het allerbelangrijkste, zei mijn moeder vroeger, Dat en bruistabletten of uitgeperste sinasappels. En zij kon het weten want ze was verpleegster.

Petra verhuisde naar beneden en nestelde zich op de bank.

Rondje zakdoekjes opruimen en nieuwe uitdelen.

Twee water, één thee.

Lunchtijd, boterhammetje iemand?

Eén crackertje met kaas en één met cranberry cremepaté.

Een cracotte met jam.

Een geroosterd sneetje brood met smeerkaas.

Misschien een glaasje prosecco erbij dames, slikte ik in.

Papa kun je de deken even opnieuw over me heen leggen, daar bij mijn voeten ligt die gekreukt. Reina deed haar naam alle eer aan inmiddels. Blieft u verder nog iets Majesteit?

Hoe komt het toch dat zorgen voor elkaar in onze samenleving zo weinig aanzien heeft? Dat diezelfde samenleving er volledig van afhankelijk is werd de afgelopen jaren pijnlijk duidelijk. Tijd voor een ode aan de zorgzaamheid, las ik even later, boven op de PC, bij de info over de voorstelling Engelenburcht van Golden Palace die binnenkort in AINSI te zien is, waar ik zojuist een vraag over gemailed kreeg.

Aangezien ook in de zorg zat, reserveerde ik alvast een kaartje voor mezelf en voor mijn zusje, werkzaam in de geriatrie, die echt wel een ode verdiende.

Tijd voor nog wat theater-thuiswerk. Ik schoot aardig op, me verheugend op de Kerstborrel later vanmiddag in het Theater.

Door die borrel kwam het diner natuurlijk wel in de knel. Maar Rosa had gisteren slechts één pannenkoek gegeten, een voorteken, dus was er genoeg beslag over. Voor Petra stond nog een left-over lasagna in de ijskast. Niet dat de engelen veel trek schenen te hebben, maar als, dan hoefde ik straks na de borrel niet zo heel veel meer te doen.

Petra was weer terug het bed in gestrompeld, ik trok het dekbed tot aan haar neus. Paracetamol en een vol glas op het nachtkastje.

Rosa sliep in een vreemde kronkel, haar hoofd naast de bank. Ik legde haar recht en dekte haar toe.

Reina lag in een stabiele zijligging TV te kijken, majesteit blieft verder niets, dank je.

Goed ingepakt stapte ik op mijn fiets. De wegen waren sneeuwvrij maar de wind was ijzig . Ik warmde me aan mijn collega's en spijs en drank.

Niet te lang, een biertje of 8, en weer terug naar huis, -1 was het maar de wind was gaan liggen.

Binnen wees de thermometer 38,1 naar Petra, 38,5 naar Rosa en een record van 39,9 richting Reina, grijnzend blij om eindelijk weer eens serieus temperaturen te kunnen meten.

Rosa lustte nog wel een pannenkoek, de anderen vervuld van koorts en pijn helemaal niets.

Niet lang daarna lag iedereen in bed.

Met mijn lantaarntje maakte ik de avondronde langs de afdelingen.

Een paracetamol hier, een kus, een sinaspril en een aai daar, een glaasje water en een verhaaltje voor Rosa.

Vanwege mijn door de alcohol verlaagde weerstand, ik ken mezelf inmiddels, klopte ik de kussens en de dekens die de hele dag op de bank virussen en bacterien verzameld hadden, extra goed uit in de vrieskou. Ik zette een bakkie thee, pakte de afstandsbediening en installeerde me warm toegedekt op de bank.

All quiet in de Engelenburcht...

En toen waren het er vier.

Foto: Ben van Duin