Op school hadden we vandaag een trosopkurk, vertelde Rosa onder het eten.
Een wat?
Een trosopkurk. Weet je niet wat dat is? Dat is een kruk waar je op mag zitten en dan krijg je compementen van de klas en dan word je tros en dan moet je een compenent aan de klas terug zeggen.
?
Ah, wacht even, een trots-op-kruk!?
Wat een leuk idee. En wie bepaalt dan wie op die trots-op-kruk mag?
De eerste keer de juf en dan het kindje dat op de kruk mag.
En vandaag mocht ik op de kruk. En Laura zei dat ik heel lief was en Odin zei dat ik goed kon voetballen.
En wat zei jij?
Dank je wel.
Heel netjes en wat was jouw compliment voor de klas?
Dat we goed samen spelen en samen werken.
Wat een mooi antwoord en wat een leuk idee Rosa, zei ik enthousiast. Dat heeft jullie juf goed bedacht! Daar word je vrolijk en blij van. Dat zouden we ook hier thuis moeten doen. Als de bordjes leeg zijn, mag iemand aan de kop van de tafel op de stoel zitten, de trots-op-stoel.
Jaaaa, riepen de dametjes in koor en sprongen beide richting stoel.
Nee nee, eerst bordjes leeg en dan mag Rosa vandaag iemand aanwijzen, zei juf Petra.
Ik ik ik, staken Reina en ik onze vinger smachtend op richting Rosa.
Rosa liet zich niet verleiden. Onverstoorbaar prikte ze wikkend en wegend de broccoli weg.
De bordjes waren sneller leeg dan ooit.
We roffelden op de tafel. En vandaag mag op de trosopstoel… Rosa maakte het spannend door dit 3 x te herhalen… roffel roffel roffel… Reina!
Verrast sprong Reina op en nam plaats op haar troon.
Glunderend nam ze onze welgemeende complimenten in ontvangst. Ze groeide een paar centimeter, dacht even na en deed ons smelten met een prachtig geformuleerd compliment voor ons als gezinnetje.
Met een vol hart ruimden we de lege bordjes van tafel.
Dit doen we dus nu dagelijks.
Praktisch, want het bespaart een hele reeks van "eet nu eens door".
Maar bovenal verrassend fijn om te horen hoe je gewaardeerd wordt om de kleinste, door ons volwassenen welhaast onopgemerkte, dingetjes. Zo vertederend om te horen en zien hoe de dametjes naar ons en naar elkaar kijken, van elkaar leren en van elkaar houden.
En Oma pinkte een traantje weg toen zij op haar oppas-dinsdag op de stoel mocht plaatsnemen en een overdosis complimenten te verwerken kreeg.
De wereld een klein beetje mooier maken begint thuis aan tafel.
Met dank aan de juf van 3b.
PS de foto is niet de trots-op-kruk, maar genomen in het Museum van de Geest in Haarlem, ook voor volwassenen een bezoekje waard.