Mijn vaste ochtendritueel: aankleden, plasje en wasje, koffiezetten, tafeldekken.
Bij dat koffiezetten werp ik altijd een blik op de kerktoren-klok. Even kijken hoe laat het is. Dat is een automatisme. Zelfs nu die kerkklok al een paar dagen stilstond.
Zo ook vanochtend. Ik schonk het water in het reservoir toen de kerkklok 04.50 uur aan gaf. Hey, dat is een andere tijd dan gisteren, er zit weer beweging in, zei ik tegen mezelf. Nadat ik het filter had gevuld met koffie keek ik weer, automatisme, en het was 04.55 uur. Nu is koffiezetten een minutieus werkje, maar 5 minuten? Ik bleef kijken naar de klok en zag zowaar de grote wijzer langzaam de minuten wegtikken. 1 minuut in 10 seconden, 5 minuten in een kleine minuut!
Bizar. Het leek zelfs sneller licht te worden.
Om 06.00 uur waren de dames beneden. We ontbeten tot 07.45 uur. Kerkklok-tijd.
Stel je voor, zei ik tegen Reina die ook gefascineerd naar de klok zat te kijken, 1 uur duurt maar 12 minuten. En een dag een uurtje of 4. En een jaar 60 dagen. Zo worden we heel snel oud. Rein, je bent dan nu al zowat 48 jaar oud! (OK, dit laatste heb ik zojuist even nagerekend op de rekenmachine). Verschrikt keek ze me aan. En jij al dood pappie!
De tijd vliegt. Geniet van het leven, het duurt maar heel even.
Platgeslagen cliché's die vanochtend een nieuwe dimensie kregen.
Ons leven is de afgelopen twee jaar door Corona vertraagd, minder gestressed en gehaast, en dat bevalt niet eens zo slecht. Als ik heel eerlijk ben, zit ik niet meer te wachten op een versnelling. Laat staan, op een versnelling in het kwadraat.
Die stilstaande kerkklok was prima!
Daar bleek de pastoor vanochtend helaas geen boodschap meer aan te hebben. Ik zag hem in de nok van de toren driftig draaien aan zo'n groot zwaar houten tandwiel. Zwetend, zwoegend, zichzelf verwijtend niet met de digitale tijd te zijn meegegaan.
Die tijd gaf inmiddels 07.55 aan. De kerkklok, 07.50 uur, liep stevig in. Al is de waarheid nog zo snel, de leugen achterhaalt haar wel, dacht ik.
Om 07.57 uur was het zover, ze liepen weer synchroon. En dat bleef zo.
De klok beierde pas een week later weer; ik vermoed dat de pastoor op adem moest komen alvorens ieder uur aan de touwen te kunnen hangen.