De Marathon

Plots was er paniek!

Want plots was er pijn. Alsof er bij iedere stap een punaise in de linker hiel prikte. Hielspoor! De gevreesde lopers kwaal... en dat twee weken vóór de marathon!

Het voorbereidingstraject was natuurlijk al veel eerder begonnen.

Het was een lang gekoesterde wens om in haar geliefde Parijs de marathon te lopen. De stad waar ze een jaar gewoond heeft, de stad waar ze hart aan verpand heeft. "Paris je t'aime" en dat wilde ze betuigen ook.

Haar conditie was goed, ze hield haar lichaam al een jaar in vorm en conditie door krachttraining en de nodige loopjes iedere week met haar running mate Lonne. Maar ze is wie ze is en móet een uitdaging hebben, anders doet het er allemaal niet zo toe, meent ze, en daarom was het na Rotterdam tijd om samen met Lonne én haar vader door te lopen richting Parijs.

Er werd een strak schema opgesteld en gedisciplineerd als ze is werd daar strak de hand (voet) aan gehouden.

Een appartementje in de buurt van start en finish werd tijdig geboekt. Er was weinig discussie of wij -man en kinderen- mee zouden gaan. Dat was niet nodig, bovendien veel te druk in de stad en we zouden eigenlijk maar in de weg lopen.

De menstruatie, dat was wel een dingetje. Na een minder prettige ervaring daarmee rondom Rotterdam, moest dat aangepakt worden. De pil, of althans een pil om haar cyclus te kunnen reguleren, bood uitkomst.

Alcohol was uit den boze. Geen gezellig wijntje meer, een scheef oog als ik een fles opentrok en twee scheve ogen als ik die in mijn eentje soldaat maakte. Het schijnt zo te zijn, ik kan het niet bevestigen, dat ik harder snurk na rode wijn. En dat kan natuurlijk niet want een goede nachtrust is essentieel, zeker op die twee ochtenden per week dat het wekkertje extra vroeg ging om nog even te gaan lopen vóór het werk.

Overnight oats werden geprepareerd en in de ijskast gezet voor het slapen gaan zodat de volgende dag gezond weer afgetrapt kon worden. Bij de lunch aten we (ja, ook ik deed mee) zelf gebakken eiwitrijk brood. En wat betreft dinersuggesties werd vriend Chat ingeschakeld "om koolhydraten te stapelen". En die goeierd vroeg bezorgd of ze ook alvast tips wilde voor ná de marathon.

Nieuwe schoenen, oh ja, want de maximale kilometerstand van de oude was alweer bereikt. Haar winkel had dezelfde niet meer, dus nieuwe uitproberen, passen en meten. En ook al was er niets aan de hand (voet), de nieuwe liepen toch niet helemaal naar wens.

Via internet had ze inmiddels een nieuw paar "oude" schoenen besteld en ontvangen, maar de ren-winkel hier leefde mee en bezorgde ondertussen zooltjes, met name om haar holle voet meer ondersteuning te geven. De zooltjes deden het tegenover gestelde et voila ... hielspoor!

Van alle kanten kwamen adviezen en tips aangevlogen.

Het Kruidvat scheen wonderzooltjes te hebben die altijd en direct hielpen! Geprobeerd maar het wonder bleef uit.

Een masseur! Snel een paar behandelingen geboekt.

Een tennisbal! Daarmee moest iedere avond thuis op de bank over de hak gerold worden.

De huisarts! Raadplegen om preventieve pijnstillers. "Gewoon slikken vooraf al", adviseerde die, "pijn voorkomen is beter dan genezen", en schreef per ommegaande een 15-tal stevige tabletten voor.

Beter niet meer rennen! Dus de fiets uit de winterstalling gehaald om de conditie en spieren op pijl te houden.

Ondertussen het weer in de gaten houden. Het beloofde warm te worden, dus er moest nog snel een singlet gekocht worden. En potverdikkie, nu lijkt het er toch op dat het gaat regenen zondag in Parijs: regenkleding!

"Verdorie, waarom is Reina ook jarig zo vlak voor de marathon?! Ik ben kapot van al dat geren en geregel voor haar verjaardag vandaag" verzuchtte ze donderdagavond terwijl ze neerplofte op de bank naast me.

"Je hebt al een paar dagen alles behalve gerend", knipoogde ik.

Nadat de kinderen de deur uit gebonjourd waren vrijdagochtend, de ultieme test: ze slikte alvast eens een pijnstiller, zodat haar lichaam zondag niet al te verrast zou reageren middels haar darmen, de veters van haar oude nieuwe schoenen werden gestrikt, een goede warming-up en hup, een half uurtje, "wish me luck".

Het ging goed! De eerste kilometer nog wat licht geprik, maar dat liep ze er als vanzelf uit. Dat gaf deze renner moed.

Restte nog de keuze tussen een rolkoffer of een grote sporttas. Een rolkoffer is makkelijk maar klein, een sporttas met schouderband is groter maar kan een vervelende schouderblessure veroorzaken.

Met Lonne aan de telefoon werd een verdeling gemaakt wie het witbrood (stapelen) en wie de bananen en alle gelletjes mee zou nemen. Ook andere etens- en snackwaren, koffie plus percolator (ze logeerden in een appartement) moesten mee en verdeeld worden, misschien zelfs een fles bubbels voor ná de finish. Maar bubbels naar Parijs dragen is hetzelfde als water naar de zee, dus die fles werd weggestreept.

Na een onrustige nacht, door het vele hydrateren moest ze twee keer het bed uit om te plassen en het was ook nog eens bijna volle maan, zette ik haar en Lonne vanochtend af op Liege Guillemins. De nageltjes gelakt (het is Parijs hè, geen Rotterdam), bepakt (rolkoffer dus) en gezakt (boodschappen inclusief een last minute bon courage fles bubbels van onze lieve buurtjes), beide vol goede moed, zin en hoop: "Paris nous arrivons!"

En nu beste lezer, nu is het aan jullie! Zij heeft er alles aan gedaan, maar zondagochtend kunnen jullie haar helpen. Brand een kaarsje voor haar (en voor Lonne en voor haar vader) tussen 10.00 en 14.00 uur. En al doe je het in gedachten, het zal gehoord worden, moedig ze aan, schreeuw ze van die Champs Élysées af, langs het Louvre, over de Place de la Bastille, door het Bois de Vincenne, langs de Notre Dame, rond om de Eifeltoren en over de finish heen bij de Arc de Triomph!

En gun jezelf dan ook een glas bubbels en toost mee op deze prachtige prestatie.