Je kent het vast wel, zo'n grijze zondagochtend waarop niets moet of hoeft, maar waarop je wel iets wil, liefst samen. Een stukje wandelen, het bos in of naar het stadspark, niet al te inspannend maar wel actief. Naar het museum, een beetje rondlummelen op zoek naar wat inspiratie. Het skatepark, ook goed. Daarna de middag in op de bank met een boek of een krant, misschien is er wel wielrennen op tv.
In mijn geval deze zondagochtend, had mijn vrouw een lange afstandstraining op haar marathon-voorbereidingsprogramma: 32 kilometer, samen met haar vader. Weg om 09.30 uur en met een lunch ter afsluiting terug tegen 14.30 uur.
OK, jammer, maar jullie dan dames, kom op, wat gaan we doen?
"Wandelen?"
"Paahap, nee!"
De dames hebben een hekel aan wandelen, althans dat roepen ze steeds. Als ze uiteindelijk na enige dwang toch aan de wandel zijn, hebben ze altijd plezier. Maar dwang rijmt niet met een zondagochtend.
"In het stadspark, naar de dieren kijken?"
"Is daar een dierentuin?"
"Nou nee, dat niet maar wel ..."
"Dan laat maar."
"Skatebaan?"
"Skaten of steppen, ja!"
Maar omdat mijn vrouw de auto nodig had om naar haar vader te rijden, was de skatebaan 'onbereikbaar'.
Aldus ietwat geërgerd, ruimde ik de ontbijttafel af. Wat gaan we dan doen? De koffie was op. Een uitje naar de supermarkt misschien? Oh nee, pas om 12.00 uur open.
Ik rommelde wat door het huis, rondslingerend speelgoed en knutselwerk opruimend boven. De zaterdagbijlage van de krant had een paar interessante verhalen, daar bleef ik even in hangen. En ook Insta en linkedIn hebben altijd iets interessants als je maar lang genoeg door scrolt.
Maar de onrust bleef knagen, we moesten toch iets gaan doen. Nou ja, niets moet, herhaalde ik tegen mezelf, maar het zou wel leuk zijn om samen iets te gaan doen. Lekker naar buiten.
Op zolder, Rosa's kamer kuisend, hoorde ik Reina's stem. Nou ja, kijk nou, zei ik tegen mezelf naar buiten kijkend door het dakraam de tuin in. De dames hadden een heel parcours uitgerold en hadden paardepret.
Het VK-magazine dan maar, totdat het begon te druppelen.
"Pap, we hebben heerlijk buiten gespeeld, nu mogen we wel even chillen op ons chillplekje met de IP?"
Chillplek, IP?
"Ja daar onder de radio met de IPad."
"Maar zullen we niet even wat gaan wandelen?", probeerde ik weer.
"Het regent, pap!"
"Ja, maar dat is echt zo voorbij, hier kijk maar op buienradar".
"Oh ja, kijk Roos, het is dadelijk weer droog, we hadden best even buiten kunnen blijven doorspelen".
"Ja, maar ik wil nu chillen Rein!"
Met wat kussens, de hocker en bijzettafeltje als afscherming, installeerden ze zich in een knus hoekje.
De ochtend was al bijna om toen ik besefte dat de dames precies gedaan hadden wat ik eigenlijk wilde doen maar niet deed deze grijze zondagochtend.