Van de week ontving ik een stukje van Henk van Straten -ik ben geabonneerd op zijn mailinglist- getiteld bankje.
Nu herken ik me wel vaker in zijn stukjes maar deze keer sloeg hij de spijker op mijn hoofd.
Lente, ouder worden, ervaringen, melancholie en nostalgie; het verlangen naar de ware ervaring en “je komt steeds meer in een wereld van fletse kopieën te leven” (doe jezelf een plezier en klik straks op de link naar zijn site, onderaan mijn stukje).
Gisteren zat ik ook op een bankje. Met mijn moeder. Op de Brunsummerheide aan de rand van de Rode Beek in het zonnetje.
Het kon niet anders dan dat ik verlangde naar de wáre ervaring: een paar tipi’s iets verderop, paarden, brandende kampvuurtjes, harmonie tussen mens en natuur.
Het kon ook niet anders dan dat mijn gedachten teruggingen naar de tijd dat ik hier iedere
zondagochtend wandelde met mijn vader. Na de kerk en vóór de soep.
Of naar die warme zomers vroeger dat we met het hele gezin hier picknickten en zwommen.
Of naar die grote vriendengroep vroeger, waarmee we regelmatig hier afspraken om wat te
sporten of gewoon te hangen.
Mooi geromantiseerd verlangen, dat inderdaad naarmate ik ouder word “slechts een pijl is die wijst naar het echte dan wel ingebeelde verleden”.
Heeft dat met ouder worden te maken? Ik geloof niet dat mijn vriendin die echt wel ook ouder wordt, daar last van heeft.
Het heeft in ieder geval te doen met een melancholische inborst, vermoed ik. De hang naar het verleden, naar een onbezorgde tijd. Mijn vriendin is van het niet zeuren, doorlopen terwijl ik kan zwelgen in andere tijden.
Sinds een paar weken ga ik met enige regelmaat naar een Breathing-session, bij Deniz.
Wat is dat? zei ik toen hij het voorstelde.
"Well, –Deniz is een expat- get in balance by breathing, working with immunity, fear and general self-regulation."
Nu sta ik daar normaal sceptisch tegenover maar in deze allesbehalve normale tijden dacht ik, waarom niet? Ik mag Deniz graag en baat het niet schaadt het niet. Een biertje na afloop trok me over de drempel.
Ik ontspan en focus op de ademhaling uiteraard, maar ook op een van te voren uitgesproken angst- of stressgevoel. Deniz drukt drie kwartier op drukpunten in mijn lichaam waarna ik nog een kwartier wegdrijf op meditatieve muziek –face the sun and you will see no shadows-.
Na de eerste sessie kon Deniz al zeggen dat ik een good breather was, ja ja, good balance between belly and breast, between mind and emotion, maar dat ik leek te aarzelen met uitademen. Alsof ik te zeer vast wilde houden aan die adem en dus aan het verleden.
Na de eerste sessie kon ík zeggen: Hey dat was best aardig, ontspannend en ja, dat herken ik wel.
Nu 5 sessies verder, heb ik het idee dat ik steviger in het leven sta, minder hang aan het verleden, minder fletse kopieën. En natuurlijk zal ook dit lockdownjaar met een reset te maken hebben, maar toch. Volgende week weer een afspraak.
Terug naar het bankje.
Hoe ervaart mijn moeder dit soort momenten? Ervaart zij nog een verlangen, koestert zij herinneringen? Heeft ze überhaupt nog kopieën?
Zij dementeert, heeft al moeite om überhaupt een gesprek te voeren, laat staan om dit soort gevoelens te verwoorden, dus dat zal ik nooit te weten komen.
Maar gezien haar tevreden uitdrukking hier op dat bankje, met de ogen dicht en het gezicht naar de zon, ziet zij geen schaduwen, geloof ik.
bankje: https://www.henkvanstraten.nl
Comments