Ajax

Zoals iedere maandag als ik haar ophaal na de voetbaltraining, fiets ik voorop. Het is al donker, de weg niet breed. Roos fietst een eindje achter me, in haar Ajax-tenue, met losse handen, klapwiekend met haar armen alsof ze de lucht in wil.

En zoals iedere maandag: "Rosa hou je handen aan het stuur, dat is veel te gevaarlijk hier op deze smalle weg. Waai niet zo midden over de weg, blijf rechts! Het is donker nota bene!"

Ze doet alsof ze me niet hoort. Ze heeft de gave van een selectief gehoor.

Ik kijk weer om, over mijn rechterschouder, waardoor ik als vanzelf naar links uitwaaier.

TRING TRING, een snelle elektrische fietser al zowat naast me! Met een ruk naar rechts vermijd ik een aanrijding.

"Pap, niet zo midden op de weg fietsen", roept wijsneus achter me. En lol dat ze heeft.

Bij het stoplicht onderaan de weg, knijpt ze in haar rem en met een mooie slip komt ze vlak achter me tot stilstand. Ze trekt haar Ajax-muts recht.

"Pap, kunnen we volgende week weer naar de Arena? Misschien moeten we beter in Amsterdam gaan wonen. Dan word ik beste vrienden met Brobbey en kan hij bij ons thuis komen eten en kan ik hem van alles vragen over voetbal en zo. En Pap, ik wil ook graag bij de F-Side."

Zondag waren Rosa en ik bij Ajax - Go Ahead Eagles. Van een vriend van Maurice, Piet, een seizoenkaarthouder, hadden we zijn twee tickets gekregen. Petra en Reina reisden die ochtend mee en door naar Amsterdam-centrum om te gaan shoppen.

Bij de hoofdingang van de Arena eerst even de hand op de knie van Johan leggen. Natuurlijk een sjaaltje kopen, van Brobbey en "néé, het is die sjaal óf die muts, niet alle twee Rosa!" Daarna toen de poortjes opengingen, rennend de trappen op. Grote ogen bij het zien van het veld in dat prachtige stadion, met al die kampioenswimpels in de nok. Opnieuw de trappen op, nu om te filmen en op snapchat te zetten. Ik haalde alvast wat te drinken. 2e Ring, achter de goal, vak 414, rij 20, een prachtig uitzicht op het veld en op de F-Side aan de overkant. Het langzaam vollopen van de tribunes, spanning richting de wedstrijd, de liederen, het vlagvertoon van de F-Side, de opstelling en ja Brobbey in de basis!

Sommige dingen zijn onbetaalbaar, zoiets was het toch?

Het voetbal in de eerste helft liet te wensen over, het gevloek rondom ons zorgde voor rode oortjes. "Pap, die man naast mij die zegt wel heel veel woorden die ik niet mag zeggen", fluisterde ze. Welkom op de tribune schat!

In de 56e minuut scoorde Brobbey de 1-0 en ze sprong in mijn armen, haar sjaal zwaaiend en wapperend, "Brobbey hier zijn we! Hierboven!! Filmen pap, schiet op, filmen!" Ik ben nog van het ouderwetse liever live beleven dan filmen. Ze griste de telefoon uit mijn hand en filmde er weer op los.

Nagelbijten, een tegendoelpunt én even later een penalty, beide gelukkig afgekeurd na de VAR-check.  "Als we nu geen kampioen worden...", hoorde ik achter me. Uiteindelijk vanuit een spaarzame pijlsnelle en messcherpe aanval, de tweede Ajax-treffer, de verlossing, de euforie, en ja, kampioen, waarom niet, 5 punten los inmiddels.

Buiten stond het kraampje nog en in de roes van het moment, dan toch ook maar die muts.

Petra appte dat ze in de trein gestapt waren richting Arena. Niet veel later stonden we samen buiten bij een kroeg op het Arena-plein, omringd door onze Ajax-vrienden, met een biertje de overwinning te vieren.

Als ze de kampioenswedstrijd spelen, opperde Petra die de sfeer tot mijn grote verassing best leuk vond, kunnen we toch ook naar hier komen, ook al hebben we geen ticket voor de wedstrijd. Jaaaa riep Rosa, en ik liet het er maar even bij.

Ik herinnerde me een jeugdvoetbaltoernooi in Keulen, toen ik ongeveer zo oud was als Rosa nu. Omdat we een tante in Keulen hadden plakten mijn ouders er nog een dagje aan. We gingen naar een wedstrijd van de 1 FC Köln, toen ook al een grote traditionsverein in Duitsland. Dat bezoek, dat enorme stadion, met mijn vader en mijn tante op de tribune, de schlachtenbummler met hun spijkerjacks vol met roodwitte club-emblemen, de geitebok (de clubmascotte) staan nog levendig op mijn netvlies. De tegenstander en de uitslag, geen idee. Ook geen filmpjes, sjaaltje of muts, Köln was nu ook niet echt mijn club, maar wel een herinnering voor het leven.

Ik keek naar Rosa, zingend en zwaaiend met haar sjaaltje, rennend en springend over dat plein voor de kroeg en ik zag mezelf.

Kleine jongen..., zong een volkszanger in de kroeg, ... dit leven gaat voorbij, er is zo weinig tijd dus leef want jij bent vrij, maar doe het wel verstandig maak de mensen blij, dan zul je echt gelukkig zijn ... ik slikte een paar keer en haalde nog snel twee bier.